Akacak kan, damarda durmaz!” dedi babam. “Olacakla öleceğin önüne geçilmez!”
evet cok dogru.
nekadar dikkatte edilse olacak olan oluyor.
herzaman ki gibi güzel.
yüregine emegine saglik.sevgiler.

evet bizler şimdi ki çocuklar gibi sanslı değildik.
Kulaktan dolma bir sürü bilgi ile yetiştik ve böyle duyumlar bizi hep çekingen yaptı.Bende hatırlarım zenazenin dirileceğini sanıp o evde yalnız kalmak istemezdim.
evet aslında ebn gidenlerimizin bir şekilde bizi gördüklerine inananlardanım.Bu sadece bir his.
Paylaşım için teşekkürler.

Yazınız her zaman ki gibi sürükleyici ve akıcı bir dil.
Ölüm! Genç olsun yaşlı olsun her ölüm erken deriz ya hani değil aslında. Biz sadece kendimizi kandırıyoruz. Sonuçta her canlı ölümü tadacaktır. Yani ölüm ölümdür; genci için de ,yaşlısı için de.
Yarın binbirgece öykünüzde buluşmak dileğiyle...

Beyin, nasıl bir fotoğraf makinesiydi ki çektiği resim, kendisi istemedikçe asla silinmiyordu! Ruh nasıl bir şeydi ki başkalarından böylesine etkilenebiliyordu? Şehit, nasıl bir mertebeye ulaşıyordu ki hayalde ve aşikâr görünebiliyordu? Ne sırlar vardı, bilmemiz mümkün olmayan! Neler vardı, anlayamadığımız! Neler vardı, algıladığımıza inandığımız, kimseyi inandıramadığımız ve neler vardı, hayalen ürettiğimiz, kimsenin göremediği, varlığına yemin edebileceğimiz!

Yavaş yavaş sır perdeleri aralanıyordu. Zaman, sabır, araştırma ve özellikle Ayet-i Kerime’lerin projektör gibi vurduğu olaylar tamamen aydınlanıyor, esrar perdeleri aradan kalkıyor; gerçek, tüm çıplaklığıyla ortaya çıkıyordu.
SEVGİLİ ONUR BİLGE,
hikayenizden çok etkilendim.sizin minicik dünyanızın korkularını asker ocagının feryatlarını sizin son parağraftaki yazınız çok mükemmeldi.heyecanla bir sonraki yazınızı bekliyorum.saygılarımla.

Genç ölüm, dediğiniz gibi gercekten çok ağır. Allah kimseye evlat acısı yaşatmasın. Rabbime emanet olsunlar. Yaşlılarımıza da her halükarda, sabırlı, saygılı, sevgi dolu davranışlar içinde olmamızı nasip etsin ki her an kaybedebilme ihtimali fazla olan kişilere karşı içimizde ukde kalmasın...
Tebrikler, saygılar

Beyin, nasıl bir fotoğraf makinesiydi ki çektiği resim, kendisi istemedikçe asla silinmiyordu! Ruh nasıl bir şeydi ki başkalarından böylesine etkilenebiliyordu? Şehit, nasıl bir mertebeye ulaşıyordu ki hayalde ve aşikâr görünebiliyordu? Ne sırlar vardı, bilmemiz mümkün olmayan! Neler vardı, anlayamadığımız!

Yine çok etkileyici bir hikayeydi.
Tüylerim diken diken oldu o annenin çığlıklarıyla.
Allah kimseye evlat acısı göstermesin.
Kutluyorum.
Selam ve sevgimle...

Bab-ı Âli yüksek kapısı gibi... Geriye iade etmek gibi... Yerleşmiş çok yanlış kullanımlı değim ve sözcük var. Bu da öyleydi.

Değiştirmek en doğrusu oldu. Bence dinî terimler dışında, Arapça kelimeleri ve tamlamaları pek kullanmamalıyız. Tıpkı İngilizce, Fransızca vb. kelimeleri olduğu gibi.

Aslında ikisi de yanlış kullanılıyor. İade-i ziyaret etmek olacak. Mükerrer oluyor. Değişmeli.

Onur Bilge öykülerini beğenmemek, takdir etmemek mümkün değil.
Fakat arada bir de iğne batırmak gerekiyor. O görev de benim olsun.

''biz de onlara iadeyi ziyarete gidiyorduk. ''
Burada ''iadeyi ziyaret'''in doğrusu ; iade-i ziyaret, olmalı...

Beyin, nasıl bir fotoğraf makinesiydi ki çektiği resim, kendisi istemedikçe asla silinmiyordu!
Yavaş yavaş sır perdeleri aralanıyordu. Zaman, sabır, araştırma ve özellikle Ayet-i Kerime’lerin projektör gibi vurduğu olaylar tamamen aydınlanıyor, esrar perdeleri aradan kalkıyor; gerçek, tüm çıplaklığıyla ortaya çıkıyordu.

Evet sevgili Onur ;ayetlerdeki herşeyi yaşıyoruz,ya beyin 'akıl almıyor düşündüğümüzde .
Kutluyorum öyle güzel bir dille yazmışsın ki ..!
Sevgiler ...