Aileye yatırım yapmak lazım.
Evlilik çocuklar ve yaşam bizi kendine öyle bir bağlamakta ki, ne yaşımızı tam anlamıyla yaşayabilmekte ne de kendimizin değerini fark ettirmekte..
Söz aileyse sükût edip dinlemek lazım değil mi?
Nice şahsiyetler, müptela zenginliğe olan saadeti içlerine gömenler ne görgü bilip en yüksek makama oturanlar; kendi düşüncelerini zorla kabul ettirmeye çalışan nice deliler akıllı gibi görünmeye çalışmakta..

Hayatın akışına gerçekten kapılıp kendi amacını aşmak cabası..
İşte bu ehemmiyetsiz şekil çocukları etkiler yaşamda. Para, mal, mülk; hissettirilmeyen sevgi ve saygının yerini almakta hiç gecikmez…
Sevgi olmalı yürekten geçen ve de öyle bezenmeli ki, evliliklerin süsü sübyanlar üzülmesin
Ailenin önemi mühim ama sözde olmamalı. İştirak buyurmalı her zaman fiili olarak.
İşte size en ufağından bir örnek..

Anne yorgun işten eve gelir
Çocuğu kendi odasında; ya ödeviyle ya da oyun arkadaşlarıyla sohbette…
Bu esnada baba da gelir eve.
Gün bitmiş ve eve dönmüşlerdir bütün enerjilerini bitirerek
Ev rahatlık huzur dur ya..
Ama onlarda maalesef öfke kusma yeri olmuştur..
Kadın her zamanki mutfak telaşıyla oğluna bile selam vermeyi unutur..
Baba hemen açar televizyonu güncel ne var bakmak için..
Oğlan duymuştur geldiklerini..ama yerinden kalkmaya bile tenezzül etmez..
Onu sayan seven yoktur mizacıyla yorgundur..
Ta ki yemek servisi başlarken anne odayı ziyaret eder..
….aman Allahım ..burası ne böyle
Oğlum insan bir toplamazmı ne bu yatağının hali..bu pislikleri ne zaman attın buraya…
Çocuk daha ağzını açamada…
anne diyebilir.
Hadi hadi sallanma hemen gel bak yemek hazır..zaten başım ağrıyor bütün gün canım çıktı..
Haaa bak ödevlerini bitir hemen yarın sporun var unutma..
Deyip çeker gider..
Çocuk alışmıştır bu düzene hiç yadırgamaz..
Ve günler biraz sohbetli biraz bağırmalı pasif aktif geçer…
Hafta sonları gezmekler olur..misafirler en kralından ağırlanır..
Ama oğlanın bir kez düşüncesi alınmaz..
Ve en acımasızlığı da başka çocuklarla kıyaslanır olmasıdır..
Baba bütün arkadaşlarıyla maç, günün politik düşüncelerini……
oğluyla hayatında konuşmadığı kadar konuşur..
Anne desen aynı sı…
Çocuk kendine arkadaş arar bulamaz kafasına göre…
Anlatmak bağırmak haykırmak ister …
Ama nafile..
Bu aile ortamında sevgi olduğunu belki söyleyebiliriz..ama nasıl bir sevgi bu tabiî ki pasif
Göstermelik…
Yakınlık yok temas yok hele ki saygı hiç yok..
Bu sevgi açlığını doğurmaz mı sanırsınız Hemde nasıl doğurur..her önüne geçene sarılmak isteği uyandırır insanda.. bazen kıskançlık yapar hiç ummadığınız bir konuda..
Bazen sahiplenme duygusu yaratır.. en mühimide özgüven eksikliği yapar..
Örnek ailede gördüklerimiz bir kaçı.. en hafif boyutu..
Ama birde şiddet olduğunu varsayarsak..ne sevgi kalıyor ortada ne saygı..
İşte aile bu kadar önemli toplumda..
İnsanların sadece evlenmek için düşüncesi bir sürü kompleks sahibi özgüven eksikliği korkak ve saldırgan insanların doğumuna neden oluyor..
Kendini yetiştiren sevgi dolu olan insan başkalarının hayatlarıyla ilgilenmek yerine sadece kendi ailesiyle meşgul olup sevgiyi onlara ihsan eder.
Bu daha eğitimli çağdaş bir topluluğa, sonunda da merhametli ve haklara saygılı ve barışsal ülkeye yönlendirir..
Kimse özgürüm diye başkasının özgürlüğünü çalmaz ve hastalıklı ruhlar akılcı zenginliğe dönüşür.. ve en önemlisi de SAVAŞ lar olmaz..

Bu yüzden çocuklarımızı başbakan gibi görüp onlarla öyle konuşmalı..
Bağımlı değilde ailesine bağlı yetişkin yapmalı ve daha sı,
Sevgimizi candan göstermeliyiz..
Sarılmaktan korkmak yerine, haksızlık etmekten korkmalıyız
Bu benim şahsi kanatimdir.. o yüzden bu sözler beni bağlar..
Ama gözlemlerim ve sevgimin kaynağı çocuk yüreğim hep bunun doğruluğunu bana isbat etmiştir..
Bunu paylaşmamda asıl niyet kadınların kendilerini gerçek manada yetiştirip sevgi ve merhamet tohumlarını bütün çocuklarına bırakmalarıdır. (bütün çocuklardaki kastım sadece doğurdukları değil doğurmadıkları diğer çocuklarada)
Çocukları gerçekten anne eğitiyor, eşleri bile bazen…
Ha, derseniz ki babalar korkuluk mu?.
Hayır, asla işte onları da bu manada kadını yol gösterici buluyorum..
çocuklarıyla babaları arasına mesafe değil yakınlaştırıcı olma konusunda annelerin yol göstermesi gerekliliğini biliyorum, annelik geni annede olmasına karşılık babada yok çünkü.
Sonradan babalığı öğrendiği için, yine de bunu pekiştiren annedir. (:
zor işimiz çok zorrr
ama çok güzellll..

"okuduğunuz için teşekkürederim..


Hamdiye H.
Bursa 2009