Sevmekten vazgeçtiğim,inancımın tükendiği ve umutlarımı bir akbabaya yem ettiğim bir anda çıkageldin.Gülen gözlerinin ardında bir şeyler vardı yüreğinde senin de acılar saklıydı.Korkuyordun yanılmaktan ve acılardan.biliyordun çünkü sen de aldatılmayı.Yüreğindeki cam kırıklarıyla yaşamayı öğretmişlerdi sana da.
Konuştuk seninle saatlerce,günlerce...Sen anlattın acılarını ben dinledim seni.Yüreğindeki derin yaralara dokundum parmak uçlarımla.Kimisi artık kabuk bağlamış kimisiyse için için kanamaktaydı hala.Hayata tutanacak bir dal arıyordun yorgundun sakin bir limanda dinlenmek istiyordun.Bense sadece güvenmek istiyordum.Çok kırılmıştı kalbim sadece inanmak ve sevmek istiyordum.
Ürkekçe dokunduk parmak uçlarımızla yüreklerimize.Sonra sımsıkı sardık birbirimizi.Biliyorduk acının,aldatılmışlığın,hayatttan vazgeçerek yaşamanın ne demek olduklarını.Hem sevdik birbirimizi hem de korktuk delice.Vazgeçmedik tutsak olmadık korkularımıza.Dokunduk yüreklerimize sardık bedenlerimize hoyrat rüzgarlara karşı.
Utanmadan birbirmizden çekinmeden hiç kimseden seviştik ayın üzerimize düşen ışıklarında..Kuşlara anlattık sevdamızı,güneşe yazdık isimlerimizi,dalgalara verdik tüm korkularımızı,unuttuk geçmişteki tüm düş kırıklıklarımızı.Şimdi mululuğa çevirdik tüm kelkenlerimizi gidiyoruz nereye gittiğimizi bilerek derin bir aşk denizinde..