Bir çoban teyze gördüm,
Oğlaklarını otlatmakta,
"Günaydın,"diye seslendim,
Ses vermedi,
Dedim herhalde işitmedi,
"Kolay gelsin," dedim, biraz daha yaklaşınca,
" Hiç de kolay değil, bu işler," diye terslendi...
Üstüme başıma bakınca, belki de ,
Halinden anlamam zannetti,
Oysa ki kazın ayağı hiç de öyle değildi,
Çeken bilir her derdi!...
Düşündüm, aslında terslenmesi bana değildi,
Dedim," Çeksem oğlakların bir resmini,"
"Hayır, istemiyorum," dedi,
" İyi de neden ki!?..."
" Onlar benim, gelip çekiyorlar,
Çekiyorlar ama, getirip bana vermiyorlar,
Ben, isterim çekeyim,
Ama makinam yok, nasıl edeyim !?..."
"Söz sana, çekip göndereceğim,
"Hayır istemem, ben bir ay sonra burdan gideceğim..."
" Ehh, canın sağolsun, hadi kal sağlıcakla!..."
Yüreğim cız etti, isyanı yaşadığı hayata,
Konmamış şimdiye kadar bir adam sıfatına...
Elinde bir hayvancıkları var,
Bir de yırtık pırtık entarisi,
Bir oğlu varmış muhasebeci,
Bir de kızı, bu sene bitirmiş liseyi,
"Kulağım ağrıyor," demiş, doktora götürmemiş herifi,
İki gündür öksürükten uykusuz geçirmiş geceyi,
İlgilendirmemiş hiç kimseyi!...
Elinde benim diyebildiği bir hayvancıkları,
Kaç çektirmiş ama, eline geçmemiş,
Bir türlü onların da fotoğrafları,
Eeee, kadıncık haklı,
Hiçbirşey layık görülmemiş ona,
O da sahip çıkmak ister doğal olarak,
Tek varlığına !...
Değersizlik duygusu yaşatılmış,
TÜM KADINLAR ADINA !...
İthaf olunur, tüm İNSANLIĞA !
Lütfen! Biraz saygı en kutsal saydığımız VARLIĞA !
Yani, ANAMIZA, BACIMIZA, CANIMIZA, CANANIMIZA,
Yaşam Kaynağımıza,
KADINLARIMIZA !...

SAYGILARIMLA !...

P. METİN