Sevgi varmış, çokmuş, hatta diyelim ki herkesten ve her şeyden çok seviyormuş; bana ne faydası var, hissedemedikten, hissettiremedikten sonra?

evet cok dogru hissedemedikten hissettiremedikten sonra bos sevgi.
Ama tabii annen hastaymis .evet ilk karsilasma da büyük hasret olunca hele insan candan bir karsilamaya hazirlikli bir sekilde olunca ruhen karsindaki öyle durunca
bir cekimserlik yasar o an hele cocuksa tabii.
evet anneler özellikle sevgisini ve sevkatini tam manada göstermeli.

o iftira olayından beri anneannemi tam anlamıyla sevemiyordum. burda da güldüm birazz.
güzeldi.

ama dediklerin cok güzeldi o iftira etmiste olsa
sana okadar emegi gecen birine sagida kusur etmemek ne büyük bir davranis.
cok begendim bu yaziyida her yazin gibi.
güzel yüregine saglik.sevgilerim sonsuz

Yüreğinize sağlık...

Hadi gel kendinle anne,
alsana beni kucağına,
böl sendeki beni
içimdeki
ben
sen olayım...............Yazınızı okuyunca içimden geçti ve yazdım..

Hemen hemen çalışan eşlerin çocuklarının müşterek kaderidir, anneye özlem ve onun göğsüne sinebilme kaygısı....
Çok acıklı ve iç burkucu bir yazı gelmiş yine en harikasından.
Kaleminiz susmasın.
Saygılarımla....

Anneannem, onu gammazlayacağımı, olayı yalan yanlış aktaracağımı zannederek, kendini bir şekilde haklı gösterme çabasıyla, aramızda geçen o olayı kendisi anlattı ve suçunu itiraf etti. Annem bir ona, bir bana, bir babama baktı durdu, dinlerken. Ben hiçbir tepki vermedim. Onun olmadığı yerde babama:

_ “Ev sahibi, elin kadını... O olmasaymış, öldürecekmiş, çocuğu!.. Allah razı olsun o kadından ki aramış, bulmuş. Yoksa iyice dövecekmiş, haksız yere. Onun sahip çıkması gerekirken eller sahip çıkıyor!.. Ya o para bulunmasaydı? Ya ev sahipleri bulup, alsaydı? Ya da kendisi düşürmüş veya hesabını karıştırmış olsaydı? Demek benim kızım hırsız olacaktı, ha? Öyle mi?” dedi.

İçine dert oldu!.. Her zaman bunları tekrarladı durdu ama kendisini altı yeğenine de kabul ettirmeyi başarmış, öylesine saygın bir yerdeydi ki babamın halası, ona asla:

_ “Anne, bunu neden yaptın, Semiray’a; anlayıp dinlemeden? Benim yetiştirdiğim çocuktan bunu nasıl umdun? Bu kadar geldin gittin, her yıl aylarca yanımızda kaldın, hiç mi tanımadın, bizi? Aşk olsun!” demedi, diyemedi.

***
Onur BİLGE

BİN BİR GECE ÖYKÜLERİ, her gece, en geç 00.10 da yeni bölümüyle devam edecek.


.......................

onur,

sizi okumak güzeldi.

saygımla.

Çok güzeldi ve duygusaldı. Benim bir kızım var. Bebekken, iş,güç derken ona işyerinden gelince vakit ayıramazdım. Sobalı evde oturuyoruz o zamanlar. Bir baktım ki çocuk bana gelmiyor. Gözlerini kaçırıyor. Hemen anladım. Sonra, önce onunla ilgilendim. Oynadımi, sevdim ve normale döndü. Çok güzeldi yine. Çocuk ruhu çok farklı.

Ben de bu bölümü içim acıyarak okudum.
İki çocuğum var, ikisini de çok seviyorum ama; acaba sizin düşündüğünüz duyguları onlarda düşünüyormudur.
Eğer böyle düşünürlerse çok incinirim evlatlarımız bizim her şeyimiz bazen istemeden ayrılıkçı olabiliyormuyuz acaba diyorum.
Çok güzel bir yazıydı.
Kutlarım...

Doğrusu bu bölümü içim burkularak okudum.Duygulandım.Gözlerim doldu.Bu Semiray'ın ruhsal durumu bana göre iyi değil.Bir çocuk annesinden uzakta kalıyor,yaşlıların elinde yetişiyorsa inan ki ileriki yıllarda içinde dolduramadığı boşluğun(anne sevgisi) sancıları kendisini gösterecektir...

saygılarımla üstad...selamlar...

ayhansarıkaya tarafından 9/12/2009 6:19:16 AM zamanında düzenlenmiştir.

sevgili Onur BİLGE,
Yazınızdan çok etkilendim.üç çocuk annesiyim bir an karamsarlığa kapıldım.ben acaba böyle bişey yaptımmı.çocuklarım uyanık olsa gözlerinin içlerine bakarak onları hiç üzmüş olabilirmiyim diye sorup helallik istiycekim.
Siz çok hassas bir ruha sahipsiniz ,ruhunuzun hassaslığını inceliğini bizlerle paylaştığınız için teşekkür ediyorum.yarını iple çekiyorum.sevgilerimle.