Bayramlar inananların coğrafyasında bir mutluluk atmosferi oluşturur. Bayramlar kardeşçe yaşamanın zevkini tattırır mü’minlere.
Ama benim sınırlarımın dışında kalan coğrafyamda kardeşlerim kan ağlıyor. Avrupa’dan Asya’ya kadar kardeşlerim kıvranıyorlar esaretten. Balkanlarda Arnavutluk, Kosova inliyor savaş canavarından. Ne zaman saldıracaklar endişesiyle korku içinde geçiyor günleri. Bosna Hersek Diğer Avrupa devletlerine savaş günlerinde kaçırılan evlatlarına ağlarken, barışın yeniden bozulması endişesini yaşıyor.
Bulgaristan ve Yunanistan’da Kırcaali, Deliorman gibi Osmanlı’dan kalma Balkan şehirlerindeki kardeşlerimiz ikinci BELENE ızdırabını yaşamak endişesini taşıyorlar.
Ya Filistin, Ya Ortadoğu… Filistin’deki kardeşlerimize reva görülen insanlık dışı kamplara ne demeli? Bu manzaraları gördükçe boynumuz bükülüyor. Bırakın Allah aşkına!.. “Bayram bizim neyimize?” Nerede Selahattin-i Eyyubilerimiz, nerede Fatihlerimiz, nerede Kanunilerimiz? Hani bir türkü söylenir memleketimizde;

Bayram gelmiş neyime
Anam anam garibem,
Kan damlar yüreğime
Anam anam garibem.

Artık rahatımız kaçmalı, kan damlamalı gözlerimizden. Belki ozaman bayramlarda bayramlaşırken ellerimiz yüreğimizin sahibine açılır da dillerimizin kardeşlerimizin kurtuluşu için niyaz eder, kimbilir?
Lübnan’da çekilen acılar dağlamaz mı sanırsınız yüreğimizi? Kendi icat ettikleri, yetiştikleri teröristleri hedef aldıklarını söyleyerek bütün bir milleti imha etmek, esir almak, evsiz yurtsuz bırakmak hangi kitaba sığar acaba?
Ben ağlamayayım da kimler ağlasın halime? Yönümü ne yana çevirsem iniltiler dağlıyor yüreğimi. İşte Mezopotamya. Medeniyetler coğrafyası IRAK. Gecelerini baskınlarla, işkencelerle, kabuslarla geçirirken Bağdat, esaretin zilletine dayanamıyor da gündüzleri hayatını patlatıyor canlı bomba olarak. Heyhat! Fay hatları sarsılıyor lakin vicdanını sarsamıyor Amerikalıların, Avrupalıların…
Ya Afganistan… Yıllarca Moskof askerlerine karşı destanlar yazdı. Atala rımızın dediği gibi Çinlilerin değil de Amerikalıların tatlı vaatlerine kanıp kardeşine düşman oldu. Avrupalıya da uyuşturucu imalathanesi. Vay benim talihsiz vicdanım vay! Kime acıyayım, kimlere yanayım, şaştım vallahi…
Kartallar yurdu, destanlar burcu, Şamillerin vatanı olan Çeçenistan’a ne oldu da Moskof’un hangi fitnesi susturdu istiklal ateşini? Veya kardeşlerinin kayıtsızlığı boynunu mu büktü acaba? Tarih ağlıyor halimize, biz nasıl güleriz bu bayramda nasıl?
Ya benim Kerküklü Türkmen kardeşlerimin üstünde oynanan oyunlara seyirci mi kalacağız? Onların feryatlarına kulaklarımızı mı tıkayacağız? Hoyratların hüznü ne zaman son bulacak Ya Rab!
Daha bu yaralarımızı saramadan şimdi sıra hangimizde? Hangimizinyurduna konacak leş kargaları, diye diken üstünde geçiyor günlerimiz. İran mı, Pakistan’mı, Suriye mi? Belki de Türkiye mi? Şimdi söyleyin , bu bayramda biz nasıl bayram yapalım? Hükümetimizin önceliğine bakın hele… Ayağının tozuyla mübarek Ramazan ayında kardeşlerinin yaralarını saracağına Amerika ve Avrupa sevdasına düştü yine.
Yine milli davalarımız öksüz kaldı eyvah!
Bir zamanlar “ Bir millet ızdırap içinde inlerken onun evlatları rahat edemez” diyorduk.Şimdi bu sözü şöyle söylemek geliyor içimden:
“Coğrafyamız kan ağlarken memleketimin evlatları rahat edemez.” Muhteşem Türkiye hedefimizle medeniyetimizin şefkat eli savaşlara son verir de o zaman bayramların huzurunu yaşayabiliriz inşallah.
TURGUT YILDIZAN