Çocuktum o zamanlar. Beş yaşında ya vardım, ya yeni varacaktım.


Köydeyim. Bizim köyde. Tiruwa’da(Bağözü). Daha köyümüz boşaltılmamış. Ne okula gidebiliyorum, ne de tek kelime Türkçe konuşabiliyorum. Kürtçemle, anadilimle iletişimimi sağlıyorum her insanla.


Her gün köyün sokaklarında çamurlara batıyorum. Kirleniyorum. Annem peşimden koşuyor. Akşamları babamın korkusundan yorganın altında uyur numarası yapıp saklanıyorum. Çocukluğum beni aşıyor. Çocukluk arkadaşlarımla kıyasıya ve doyasıya oyunlar oynuyorum. Sabah seherinden akşam güneş batımına dek, hatta bazen yatsı ezanı okununcaya dek ya da etraf tam karanlık ve göz gözü görmeyinceye dek dışarılardayım. Eve gitmeyi canım istemiyor bir türlü. Muhtemel ki babam o akşamlarda bana toroil geçiyor, kızmıyor evladına. Hoş görüyor çocukluğumu.


O yaşlarımda başıma gelen, daha doğrusu tanıklık ettiğim bir olay var ki, hayatım boyunca unutamıyorum. O havadisi unutmak bana nasip olmuyor maalesef. Ve ne zaman kara bir kedi görsem, köyümüzdeki öldürdüğümüz kara kedi aklımı cenaze cenaze çeliyor...


Bu Kara Kedi’nin adı bir ara kötüye çıkmıştı. Bizim köyde herkesin ağzında adı sakız gibi duruyordu... haber her kulağa ulaşmıştı. Bir aydır ölen tüm civcivlerin katili Kara Kedi’ymiş. Suç büyüktü. Suç affedilemez boyuttaydı.


Köy sakinleri tüm çocukları o Kara Kedi’yi yakalamaları için, biz çocukları seferber etti. Bedenini ya canlı ya ölü istiyorlardı.

Biz 30 çocuktan fazla bir kalabalıkla Kara Kedi’yi yakalama derdine düştük. Her birimizin tek hedefi o kediydi. Her yeri didik didik arıyorduk aşk û şevkle. Her harmana, her ahıra, her samanlığa bakıyorduk. duvar diplerini, boşlukları es geçmiyorduk. Sanki onu öldürmeden bize yaşamak haram kılınmıştı. O derece kızgın, o derece kin doluyduk. Ama çocuktuk yine de...

-Devamı yazılacak bir ara...



MESELCİ
03.09.2009, Mardin