TUTUNAMAYANLAR
Düşlerini kaybeden insanların sürgün diyarlarıydı burası.Kendine hapis ve infazını bekleyen yüreklerin.Kimseye söyleyemedikleri;anlatamamaktan,anlaşılamamaktan korktukları ve sadece şiirlere,gönderilmeyen mektuplara…gizledikleri kelimeleri vardı onların.Her bir cümlelerinin ayrı bir hikayesi.
Kadehlerin,dumanların,kitapların, duaların,seccadelerin,şarkıların,türkülerin,notaların,doğanın,dört duvarın…ve beyinlerinin,yüreklerinin içine gizledikleri;korkuları,aldatılmışlıkları,unutulmuşlukları,yitirilmişlikleri,bulunamamışlıkları,sevilmemişlikleri…ve hepsinin ayrı birer yalnızlık mabetleri vardı.

Onlar herkesle aynı soydan gelen ama suçlunun kim olduğu önemli olmayan, yaşamın en güzel yerinden sürgün yemiş insanlardı.

Onların,arayacak,aranacak bir numaraları,adresleri,tutunabilecek bir dalları yoktu. Kapalı pencereler, örtülü perdeler ve geceye rağmen güneşe dair hayaller kuran bakışları vardı sadece. Dokunamamaktan nasırlaşmış elleri. İçlerinde biriktirdikleri kocaman… adını kendilerinin de koyamadıkları,verebilecekleri vardı onların.
Bilememenin sıkıntısı vardı içlerinde, ‘neden?’lerin boğucu karanlığı.
Onlar hiçbir şeyin tanrılarıydı.
TUTANAMAYANLAR dı.