Günün ilk saatlerini anlatın desem size, ne anlatırsınız? Durun ben söyleyeyim,kuş cıvıltılarını,güneşin taze ışıklarını, sessizliği ve dinlenmiş bedeninizi anlatırsınız. Hadi bana sorun birde, sayfalar dolusu yazayım günün ilk saatlerini. Severim diyerek başlayacağım. Yeni güne uyanabilmeyi,uyananları kucaklamayı,kucaklanmayı. Kuşlar cıvıldamasa da ,güneş bulutlara yenilse de,bedenim yorgun da olsa, hatta gürültü içine uyansam da,ben günün ilk saatlerini severim. Herkes uyurken evde sessiz sessiz dolaşmayı severim. Sevdiklerimi uyandırma endişesini severim. İlk günaydını severim. Günün en taze öpücüğünü severim. Mahmur bakışları severim. Çatal sesleri severim. Neşemi,keyfimi,duruluğumu severim. Güne başlamanın heyecanını ,dopdolu enerjimi severim. Bu duygularımı sevdiklerime hissettirmeyi severim. Hissettirdiğim güzelliklerin bana geri dönmesini ,ben yaşamayı severim. E şimdi insan sabah sabah bunları yaşıyor ve yaşatıyorsa, mümkün mü günün ilk saatlerini sevmemesi,sevdirmemesi?
Dünü sağlıklı bitirip bu güne sağlıklı uyandığımızı düşünmek bile ilk saatlerin keyfine keyif katıyor. Hele birde dünü dünde bırakabiliyorsak,işte bitmek tükenmek bilmeyen enerjinin kaynağını yakalamış oluyoruz.
Dün yorulmuş olabiliriz ,üzülmüşte,umutsuzluğa kapılmış, hatta kırılmışta olabiliriz. Bu tükenmişlikle bugüne başlamak,yeni günün getireceği olumsuzlukları göğüsleyemeyeceğimiz anlamına gelir. Birikir içimizdeki tükeniş ve yüzünmüzdeki çizgiler de,ifade de değişmeye başlar. Ruhumuz bizi sıkar,beyniniz yorar. Halbuki sahip olduğumuz ruh bize güç vermeli. Ruh mu beyine hükmeder,beyin mi ruha? Düşünme zamanınız .Siz düşünürken ben cevabımı söyleyeyim. Ruhum beynime her zaman hakim oldu. Olması gereken de bu. İki açıdan da bakalım şimdi. Ruhunuzdaki tükenmişlik ve bezginlikle günü başlatayım size. Uyandığınız ortamdan fırlayıp gitmek istersiniz. Herşeyi çabuk çabuk ve gürültüyle yaparsınız. Sevdiklerinizin ruhunu da sıkarsınız. Belki atışmalar ve daha büyük iç sıkıntılarına sebep olursunuz. Oradan çıkınca sakinleşeceğinizi düşünüp atarsınız kendinizi dışarı.Ruhunuzu evde bırakamazsınız ki,sizinle beraber güne başlar. Akıl ,yani beynimiz,düşünceler;Yaşanan koşulları, kendimize ve etrafımıza kolaylaştırmak için kullandıklarımızdır. Ruh sıkıntısıyla olaylara bakış açınızı düşünün,olumlu olanı ,olumsuz hale getirmek işten bile değildir. Bu neyi getirir beraberinde sağlıksız alınan kararları tabii. Şimdi öbür açıdan bakalım...Kelebeklerin bir gün yaşadıklarını biliyorsunuz. Yaşadıkları kısacık sürede güzellikleriyle etrafı keyiflendiklerini de biliyorsunuz .Günün bitiminde yok olup, yeni güne daha cıvıltılı doğarlar,dünleri yoktur hep bu günleri vardır. Ruhunuzda bir kelebeği taşıdığınızı düşünün. İlk saatlerde daha pır pır ettiğinizi , dününüzün olmadığını,yeni doğduğunuzu düşünün...Hadi birde böyle başlayın güne. Taptaze duygularla,
umutlarla, verdiğiniz keyiflerin size geri döneceğini düşünerek. Her gün tazelenen duygular,düşünceler,neşe,keyif,bakın o zaman sevdikleriniz ve kendiniz için beyin ne muhteşem kararlar alıyor. Olumsuzu ,olumlu yapan olursunuz,çirkinlikleri güzelleştiren olursunuz,kötüyü iyi eden olursunuz var ettikleriniz için var olursunuz. Hayatı kolaylaştıran veya zorlaştıran insanın kendisidir. Beynimiz ruhumuza hükmederken yapmacık bir insan , ruhumuz beyninize hükmederken biz oluruz. DENEYİN...