bambaşka bir sabaha uyandım bugün..elim boğazımda..içimden kaçmaya çalışanları tutmak derdinde..

saatlerce uyanamayıp düşlerden sımsıkı kapadım gözlerimi.içimdeki kendini ifade etme derdi ...gerdi...ufak sıkıntıların kendini bu kadar büyük hissettireceğini tahmin edememiş bedenim ve kendi içinde patlaklar vermeye başladı...yakaladığım her yerim elimde kalıyor şimdi..kendini çok hasta hisseden bedenimde fiziki yok oluşlar var zannıyla kendi kendini bitirme yarışına girmiş hücrelerim.....hiçbiri kendini yenileme derdinde değil..sanki başka bir iş peşindeler...kim asli vazifesini unutur ki...sadece insan mı örnektir buna..

güya kendini ifade etmede en önemli varlık insanmış...bütün meziyeti kendini düşünmek olan bu canlının, bir tüyün bile olması gerekenleri vaktinde ,anında yaptığını görmemişe benziyor bu kendini yüceltme aşığı acizler...güya düşünme yeteneğine sahip olmayan bir mikrop bile nerde durması gerektiğini ,kimle olması gerektiğini daha iyi bilmiyor mu? o zaman kendini diğer canlılardan üstün gösteren bir varlığın bunca çabası niye.kendi çapraşıklığını,karmaşıklığını yüceltme değildir de nedir bu?...fiziki bilinç,mutlak bilinçle birleştiğinde şu kanıya varmak elbette mümkün: ben bir hiçim...

ve bu hiçliğimden ötürü de sana şunu diyorum kalbi dilimle: var olmamın bilinci kapalı,yokluk aynasında seni gördüm...sen ...ismi azim...varlığımın sahibi...
inandık...saddakne...

hiçliğimle sana sesleniyorum şimdi:bu aciz bedenin, beşeri dille seslendirdiği hatalarım için affet, kalbi dille seslendiremediğim,sana ulaştıramadığım tüm hislerim ve düşüncelerim adına özür diliyorum...
kabul et...

panik-atak bir serseri...