Hayat çoğu zaman yolunda gitmeyen hurda bir lokomotife benziyor.İşimiz o lokomotifi sürekli tamir etmeye çalışarak ,hayatımızdaki devinimi yönlendirmek oluyor.Şurasını mı boyamalı ,şurasını düzeltmeli gibi.

Oysa biraz ironik bakabilsek bu lokomotife, kendimizi bu kadar içimizde yaşamaya gerek olmaz, renk cümbüşünün içinde keyf alarak yaşayabilrdik.

Bütün mesele” beden- zihin- ruh” üçlüsü içinde dengeyi sağlayabilmekte.Bunu sağlayabilmekse kendimizi geliştirme adına ,uzaktan bakmak bize.

Kendimize karşıdan bakarak görebildiğimizde içimizde yaşadığımız ve diğer insanlarda aradığımız “bizi tamamlama” ümit ve beklentimiz de bizi kuytularda yaşatmayacaktır.Hatta yok olacak,daha dışsal bir hayatla bütünleşeceğiz belkide..

Yeter ki ironik bir bakış açısıyla gitmeyen lokomotifin tekerleklerine rüzgarı takalım..Herşeyin yanıtı kendi içimizde ,kendi gücümüzde saklı. Bunu anladığımızda kendimizde ki yokluğu da tamlamış olacağız..Sevgilerimle...

26/07/2009

Gülçin Demirci