En son babamın köyünde gördüm onları.
Armutlu’da. Tarih ; çocukluğum.
Çok derinden gelirdi sesleri.
Başımı göğün en üst katına kaldırmaya çabalardım.
Kar dolu dolu inerdi, gözlerimi kapatırdı.
Soğuk ve ıslak havanın, kıpkızıl bulutların arasında onlar olurdu.
Gökyüzünde koca bir "V" biçiminde dizilirlerdi;
Onlar Turnalar dı.

Uzun ve zarif ve kavisli boyunlarından
çığlığa benzer bir ses dökülürdü yeryüzüne.
Rusya steplerinde de öyle haykırıyor olmalılar ki,
onlar katar katar geçen turnaları, ölü askerlerinin ruhları sayarlarmış.
ve o yüzden çok severlermiş turnaları..

Ve Kırılgan gönlünü taşırıp, tıpkı bir turna gibi yarine ve yöresine haykırarak ,
Anadolu yaylasında da şöyle deyivermiş birisi;
"Telli turnam sökün gelir
İnci mercan yükün gelir
Elvan elvan kokun gelir
Yar oturmuş yele karşı..."



Şimdi hala turna katarları geçiyor mu göklerden?
Geçiyorsa, çocuklar ve aşıklar hala bakıyor mu onlara?

Turna kursaklarından Bayer Firması ziraii ilaç,
tüylerinden Channel Firması aksesuar yapıyor ise,
yeryüzünde kaç turna kalmıştır?
ve böyle bir endişe yanlızca (hiç yadırgamadığım) hippi kılıklı çevrecilere kalmışsa,
neyi konuşmalıyız?
İpek gibi karlı kış gecelerinde, çocuklar turnalarla söyleşemiyorsa,
biz ne halt etmeye yaşıyoruz ?

Gözlerimize hangi toprak atıldı ki,
bu kadar karanlık bir mahsene mahkum olduk?
Demek ki onca turnayı verip bir torba zirai mücadele ilacı aldık.

Şimdi sema da o turnaların çığlık çığlık eflakı tutan ahı var.
Söylediği hiç bir türküden kanmayan ozan’ın göğsünde,
bomboş bir turna yuvası var.
Yazdığı hiçbir şiirden kanmayan şairin kalbinde,
semasında hiç bir şey kalmamış, yeri kararmış ve cehenneme dönmüş patlayan bir küre var.

ve bütün bu manzara içinde, kaldıysa eğer ancak bir kaç katar turna var.
Afrikaya gittiler.
Dönmeyecekler.