[Yüreğimdeki kocaman bardağımı taşıracak son damla olan, annemle yaptığım bir tartışma sonucu kaleme aldıklarım. Hayata dair…]

Yalnızım bu dünyada annem bile yok yanımda… yapayalnızım babam, ablam yok kardeşim yok. Beni anlayan benimle olan gerçek bir ailem yok! evcilik oyunu gibi yaşıyoruz hayatı, biri anne rolünde,diğeri baba,abla, kardeş ve dostlar… hiçbiri kendi rolünü benimsememiş. hiçbiri oynayamamamış rolünü becerememiş. Ve şimdi ne yapacağını bilmez halde buradayım dağınık daracık odamda yıkık çaresiz...

Ne kadar cana yakın neşeli değilim arkadaslar değilim acıyor işte yüreğim paramparça bir kalp taşıdığım,bozguna uğratılmış defalarca… yanımda olması gerekenler değil yanımda!!! bir savaş başlattığım kendi içimde… ölüler yaralılar… en çok da ben yara aldım, ayakta kalmaya çalıştıkça; çoğaldı yaralarım…