Hayat hakkında bildikleri ne olabilirdi ki!
Avni sadece çocuktu.
İlk kez gölgesinin farkına vardığında bir heyecanla babasının yanına gitti..
-Baba haydi gel, sana birşey göstereceğim.
-Çekiştirme kollarımı geliyorum.
Gölgesini yakalamaya çalıştıkça daha bir uzaklaşıyor,daha bir büyüyordu..
-Baba sen gölgeni yakalayabildin mi hiç?
-"Babası hayret ve gülümseyen bir yüz ifadesi ile; insan kendi gölgesini yakalayamaz evlat" deyiverdi.
-Avni, "Gölgeler neden hep GÜNEŞ te çıkıyor baba" deyiverdi
-Güneş’i severler.
-"Benim gölgemi senin gölgen ile değiştiremezmiyiz" Baba
-Neden? avni
-Benim gölgem bana benziyor.
-Senin gölgen de sana benziyordur.
-Yakalama şansım daha fazla olur.
-Baba "Herkes kendi gölgesini taşır." deyiverdi.
-Avni "Gölgemizden kurtulamazmıyız?"
-Kurtulamayız.
-Onu öldürsekte mi?
-Gölge ölür mü hiç evlat
-Ama ben öleceğim.
-Ölmeyeceksin.Nereden aklına gelir böyle sözler.
-Avni "Sen anlatmıştın baba, insanlar doğar,büyür ve birgün gelir ölür" diye...
-Haklısın evlat.
-Baba "İnsanlar öldüğünde gölgeleri de ölür" deyiverdi.
-Dur! yerinden kıpırdama avni;gölgen yine çıktı.
-Gölgeme ne yapacaksın? baba
-Gölgeni yakalayacağım..
- Hooop işte yakaladım.
-Gerçekten de yakaladın.
-Sakın kıpırdama.
-Vur ona baba vur.
-Dur baba dur. Su tabancamı da getireyim üzerine sıkarsın.

not: bir kurgu üzerine yazılmış öylesine bir yazıdır.
saygılarımla.
uçuk..