Yanmış eski bir konak yada terkedilmiş bir kasaba ıssızlığındayım.Konuş diye en azılı işkenceleri yapsalar dile gelmem Zülal.Yüzümdeki gülümseme firarda,sözcüklerim şaşkın,anlatışlarım vicdansız birde..
İşte; bazen nerden eserse essin rüzgar can yakıyor Zülal.Bu yaşıma geldim hala yaralanmamayı öğrenemedim mesela.Öylesine hazırım ki kırılmaya,kendimi kanatmaya,en dibe vurmaya,susmaya...Kaç defa denedim değişmeyi oysa Zülal hiç birinde beceremedim.Beceremediğim gibi bir sürü pişmalıklar ve keşkeler biriktirdim kendime..
Hani geçmişten ders alınmayınca tarih tekerrürden ibaretmiş ya Zülal...Ben kendi tarihimi kendime hiç unutturmadım .Benim tarihim tekerrür...işte bu yüzden Zülal yandığım o ateş hiç sönmez.

Nice yıllara yürürken sözcüklerimin kılıcı kalemimle,iyi ki doğmuş muydum Zülal?Kim olmak için sürülmüştüm bu diyara da olamamıştım.Olamamışta geri dönememiştim.?Susma! sende konuş zülal..Yazık değilmi ömrümüze? Kalemimde misafirsin...Sen varsın diye devrik cümleleri kovuyorum bu gün.Vakitte hayli ilerledi..Üçüncü tekil şahıs olarak dinlenmeliyiz bir yerlerde ..Kendime verdiğim sözlerden boncuklar dizerken boynuma,bak işte yine tekerrür ettim Zülal....