...................Hiç anlamam doğrusu.Göz görür,yürek işitir,ateş alır bedeni,sever insan...Buraya kadar iyi.Ya sonrası?Neden dökülür herşey ortaya?Neden severken dünyalara bedel olan o sevgili ayrılınca yerden yere çarpılır?Bu mudur sevgi,bu mu aşk?Vallahi aklım almıyor.Sevebilenlerden olup da böyle davranmak reva mı biten ilişki arkasından?Yazık...Üzülüyorum ben bu duruma.Ben hiç yaşamadım biliyor musunuz bahsettiğim tarzda bir ayrılık?Ben asilce gitmeyi sevdim ve hiç konuşmadım gittiğimin arkasından.Yaşanmışlıkların hatırını gözettim hep.Ha gördüm mü aynı muameleyi,çok şükür gördüm.Asil diyorum da ukalaca bulmayın bu sözü lütfen.Büyük ruhlar ızdıraplarına sessizce katlanır demiş ünlü bir düşünür.Tam olarak asillikten kastım da bu benim.Sessizce ağlayarak,acının zehrini içine akıtıp öfkeyi kendi içine kusarak başı dik gitmeli aşktan.Tüm çığlıklar gizde kalmalı,duymak istemiyorsa sevilen.Olmamalı deriz ya birazcık olmalı gurur aşkta bence.Yani sonrasında bahsettiğim gibi gurursuz yerine konmak var.Önlem sadece...

..................Bir felsefe ürettim kendime ben.Hayatta herkesi ve de herşeyi koşulsuz sevmek...Seviyorum da,sorgulamıyorum,irdelemiyorum,sorun etmiyorum eksikleri,fazlaları.Faydasını da gördüm hem.Canım acımıyor birşeyler son bulduğunda.Çünkü ben önlemimi almış oluyorum.Halk arası tabirle,dereyi görmeden paçayı sıvamanın faydası bu.Oysa bu laf evhamlılara söylenir ya bakın ben bunda bile payıma iyi puan almayı öğrendim.

..................Neyse şişirmeyeyim o güzel kafalarınızı.Düşüncelerimi eleştirenleriniz olacak beğenenleriniz olacağı gibi.Çok doğal.Başımla beraber her güzellik ve her eleştiri....Sevgiyle kalın,asil kalın ve koşulsuz sevin.....