Ölüm bahane belki de son noktayı koymak için bu kısa oyuna… Ölüm belki bir bitiş zili bu hayat okulunda… Ölüm en çok korkutan şey bizi aslında çünkü bizi neler bekler bilemiyoruz ya... Ölüm ölüm diyerek korktuk, korkuttuk kendimizi yıllarca… Sanki biz bebektik bu dünyada çıkmak istemedik gerçek diyara...
Bu yollardan yıllarca geçtik, takıldı ayaklarımıza bazen sert dikenler, bazen o kadar dar bir yola girdik ki boğulacağız sandık, kimi zaman dinlendik güzel bir derenin yanında ondan kana kana su içtik, içtikçe içesimiz geldi bıkmadan yorulmadan... Ve bize suyu sunan bir güzel vardı, suyu verdi ve gitti onun verdiği bardaktan yine içtik ama anladık ki onun güzelliği suda değil, bardakta değil kendisindedir… O güzeli aradık yıllarca, ona âşık olmuştuk oysa, kimimiz yanlış yollara saptı, onu şehvet yollarında aradı, kimimiz baştan beri doğru yoldaydı…
Bu yollarda çok çile çektik, bazılarımız hamallık yaptı doymadı paraya, o paraya aldandı, verdiler yükü sırtına o hayır demedi çalıştı çalıştı ama sadece para için çalıştı, yanlış yaptı… Bazılarımız yollarda dinlendi, dinlendikçe dinledi, dinledikçe öğrendi ama öğrenmek yetmezdi öğretmek anlatmak gerekliydi...
Hani bebekler dokuz ay boyunca anne karnında ya, bu dünyada öyle büyüme süreci sanki, biraz korku biraz da hüzün var içimizde çünkü bilemiyoruz aciziz, ölürken doğacağız yeni bir dünyaya tıpkı bebekler gibi ağlayacağız çıkmak istemeyeceğiz yeni dünyamıza ama göreceğiz orada da nimetlerin asılları var aslında…