hayattan kısa zamanlar çalmak kendim için
ve bu zaman dilimlerinde hayatı dondurmak…












senin yanında, seninle dinlenebilmek...
yenilenmek belki de…
önümüzdeki yeni engellere karşı güçlenmek seninle...

ama ille de seninle...

hayatı durdurduğum, hayatı unuttuğum
zaman kavramını kaldırdığım an"larda
bana sarılan
beni susturan ve uyutan sen ol istiyorum sadece...

bu kadar inan...

ne hayattan ne senden ne de herhangi birinden
istediğim fazlası yok...

seninle dinlenebileceğimi biliyorum
seninle dinlenirken içimin bir kuş kadar hafif olup kanatlanacağını
yüreğimin bir çocuk neşesiyle şımarıp gülebileceğini biliyorum...


bir anlamda,
hayat beni yorduğunda
ben sana kaçıyorum...

ve o an"lardaki haline acıyorum :)...

hiç söylemese(n)m de bil ki senin de yorgunlukların olduğunu biliyorum...
hatta bunların üstüne seni ne çok yorduğumu da biliyorum...
ve sen inatla kabul etmiyorsun ya bunu, ne düşüneceğimi işte tam burada bilemiyorum...

(oysa arkadaşım hep der ki, "senin her şeye bir cevabın vardır, bir bildiğin hep olur ",
yok bacım yok inan bilmediğim şeyler de çok...)


ben korkarken seni rahatsız etmekten,
hayretle izliyorum ki benim kaçışlarım senin kabullenişlerin oluyor/ sessizce...


sessizce/sessizce…

anahtar kelime/duygu/düşünce ya da her ne istersen onu de…
bunun ardında saklı senin gücün…
bana istediğim her şeyi sessizce veriyorsun aslında…


önemli olan hissetmektir di mi..?
sözler hep söylenir zaten di mi..?
önemli olan sözleri kullanmadan sahip çıkabilmek mi birbirimize ..?
hep böyle olmadı mı ki...?


bazen düşünüyorum da
sende böyle dağıtıyorsun içi(m)ndeki kayboluşlarını
/ derinlerinde...










09nisan/ Dnzc_