Korkuyorum ve İtiraf ediyorum...

Evet korkuyorum ve itiraf ediyorum… Bu bir itiraf yazısıdır. Korkuyorum. Hemde çok…

Yeniden sevmekten. Yeniden kapanan, yaraları açmaktan. Yeniden kanatmaktan korkuyorum yüreğimi ve yüreği…

Korkuyorum acı vermekten. Kaybetmekten. Sevdaya tutulmakdan ve sevdiğim insanı kaybetmekten korkuyorum.

Bundandır kaçışlarım. Nerde bir sevda var orda ben var olsam da, sevdayı hissettiğimde yok olurum ortadan. Bir yarım hep eksik kalır dedi bir yürek. Benimde bir yarım hep eksiktir. Eksik yanım aslında korkumdandır. Bir yarım yürek yarım beden taşıyorum yıllarca. Diğer yarımı kaybetmeye meyilliyim. En çok da acı vermekten korkuyorum. Alıştı bu yürek acılara ama ya o yürek…

Alışacak mı benim acılarıma. Alışacak mı verdiğim acının ızdırabına. Buna hakkım var mı? Tabiî kide yok. Korkunun ecele faydası yok derler. Doğrudur yok. Ama açığa çıkmasa bu yürek acıda açığa çıkmayacak. Tek korkum; olarak onu kaybetmek olacak. Kaybetmemek için elimden geleni yapsam da biliyorum ki sevda elle tutulmuyor. Kaybetmeye hazır başlamak kaybetmenin kendisidir. Kaybetmenin acısı her daim yüreğimde kanar. Ve ben kaleme sarılırım. Yazarım çizerim. Sonuç acı hüsran ve yok oluş.

Ben neden korkuyorum aslında o da meçhul…

Sanırım ben hem sevmekten hem sevilmekten korkuyorum.

Korkumu bir gün gelir yenersem, o zaman yazmayı bırakırım. Kalemim beni bırakır gider. Kanayan bir yürek olmayınca yazılacak kelimeler olmaz. Ki ben korkmak dan da korkuyorum…

Korkuyorum ve itiraf ediyorum …


Yaralı Yurek
15.04.2009 02:18