Şimdiye kadar Tanrı’nın gerçek olduğuna inanıyordum; şimdiden sonra da gerçeğin Tanrı olduğuna inanıyorum.

Su.
2005 Yılında yapılmış bir film.
Hindistan’ın çok yakın geçmişine dayanan etkileyici bir anlatım.
Ashram… Yani, dullar evi.
Dokuz yaşındaki Chuyia, hasta ve yaşlı bir adamla evlendirilir; kocasının ölümüyle de din ve gelenek gereği dullar evine bırakılır. İşte bu küçük dulun görüşü ve algılarıyla örülmüş bir yapım.
Orada yaşayanların geçim kaynağı, dilenmek; ama asıl getiri ise, genç ve güzel olanların üst kastlara ait erkeklere geceleri misafir olarak gönderilmesidir.
Bunlardan biri de Kalyani adındaki genç kadındır. Birine âşık olur ve evlenmek isterler. Adam, ailesiyle tanıştırmak için sevdiğini nehrin öbür tarafına geçirirken; kadın, gideceği evi tanır ve geri döner; çünkü, sevdiği adamın babasını birçok geceler para için ziyaret etmiştir.
Günahlardan arındıran suda, yani meşhur nehirde intihar eder.
Satılma sırası küçük duldadır.
O da aynı eve bir gece eğlenceliği olarak bırakılır. Orada oyun oynayacaksın, diye de kandırılır…

Filmde bazı diyaloglar şöyledir.
Dullar evinden bir kadın: Siz kutsal kitabımızı iyi biliyorsunuz, dinimiz ve geleneğimiz neden bizlere bunu reva görüyor.
Saygın ve yetkin adam: Kocası ölen bir kadının üç seçeneği vardır; ya kocasının kardeşiyle evlenmelidir ya yakılmalıdır; ya da dullar evine bırakılmalıdır… Çünkü, aile yoksul ise, bir kaşık eksilir sofradan, aile varlıklı ise miras az kelleye bölünür.
Kadın: Peki, erkekler için bu tür cezalar neden dinimizde ve geleneklerimizde yoktur?
Adam: Var ama bunu görmezden geliriz; unutma, yöneten erkeklerdir!

Filmin sonunda ise, bir tren istasyonunda Gandhi görünür ve oradaki insanlara seslenirken yazının girişindeki cümleyi söyler.
2005 Yapımı filmin jeneriği akarken, yönetmen bir not düşmüştür… “Bugün Hindistan’da yaklaşık otuz beş milyon dul kadın benzer hayatı sürmektedir…”

Dünyanın neresinde, hangi inanç ve hangi din olursa olsun insanlara mutluluk ve adalet dağıtmak için var olan kurumlar, bu yoldan çıktıkları zaman ne yazık ki bir işkence aracına dönüşmekteler. İşkenceci başı da, sözde bir inançta sözü geçen kişiler olarak saygınlığının sefasını sürenlerdir.
Teologlar istediği şekilde düşünsün, materyalistler istediğini söylesin; eğer bir insanda vicdan denilen o terazi hileli tartmaya başladıysa o insandan asla iyi bir yapı olmaz. Yani, dini kendi çıkarı için eğip bükenler; yani, din adına, inanç adına, gelenek adına söylenen her söze düşünmeden safça inananları kullananlar, kendilerini ne kadar imanlı gösterirlerse göstersinler, en başta kendileri kendilerinin ne olduğunu bilmektedirler.
İşin acı taraflarından biri de şudur; hangi din ve hangi inanç şekli olursa olsun, bunu kurumlaştırarak orada egemenliğini ilan edenler yine erkeklerdir. Çünkü, doğası gereği güçlü olan bu cinsiyet asırlardır eline geçirdikleri bu erki yitirmek istememekteler.

Yukarıdaki Hindistan örneğini, bugün biraz düşünecek olur isek, her toplumda, her dinde ve her inançta benzer durumları görmekteyiz. Ki hiçbir dinin özü kötülük emretmez; buna rağmen belli çevrelerin çıkar için yamaladıkları bazı şeyler her yerde vardır. Önemli olan da buna akıl ve vicdanla birlikte karşı durmaktır.
İster milyonlara hükmeden hükümdar olun, ister ise yalnız kendinizi güden bir çoban; eğer adaletli değilseniz, bilin ki sizin taptığınız Tanrı değildir; Tanrı’ya taptığınızı sanırken asıl taptığınız başka bir güçtür.
Adil olmak ve olayları tarafsız değerlendirmek hiç de o kadar zor bir şey değildir, yeter ki o göğsünüzdeki mahkeme yıkılmamış olsun.
Ve en önemlisi insanın kendine karşı adil olmasıdır. Bilmelidir ne yaptığını ve nasıl davrandığını. Kendini de tarafsız kalarak yargılamalıdır.

İster dullar evinde yaşayın, ister kullar evinde…
Tanrı gerçektir; ya da gerçek Tanrı’dır!
Eğer hayatı ve insan olmayı yanlış algılıyorsanız ne fark eder ki!