Her çöp bidonunun kedi ve köpekten oluşan kadrolu sahipleri vardır. Ben bu işin uzun yıllar gözlemciliğini yapıyorum. Sokak aralarında dolaşırken diğer bidonları da kontrol ettim, kedi nüfuzu dördü, gün içinde belli saatlerde uğrayan köpekler ise ikiyi üçü geçmiyor. Kedi familyası gün boyu nöbette. Kazara bir yabancı geldiğinde tepkilerini göstermek için önce tüyler kabarıyor kendilerini daha iri göstermek istercesine, sonra tıslamalar, yetmezse pençe darbeleri. Ama köpekler bu işi o kadar uzatmayıp yalnız hırlamakla yetiniyorlar güçlerinden emin gibi. Yabancılar kuyrukları apış arasına sokup uzaklaştıklarına göre bu yöntem yeterliydi demek ki.
Bir ay kadar önce evden çıkarken çöp bidonun altında cılız bir miyavlama sesi duymuş, gidip bakınca, arka tarafta küçük bir yavru kedi görmüştüm. Hava sıfırın altında ve büyük bir ihtimalle karnı da aç olduğundan tir tir titriyordu. Benimle bu yönde aynı kafada olan eşime haber verdiğimde önce sütle sonra tavuk kıymasıyla onu beslemeye başlamıştık. Hava daha soğuduğu halde yavrucağın titremesi kesilmişti. Bizi gördüğünde tanıyıp kaçmıyor, umutla yüzümüze bakıyordu. Benim kedi kılına karşı alerjim olduğu için hayvan sever birkaç kişiye sahiplenmeleri için teklif yapmış, ama hepsinin kontenjanlarının dolu olduğunu öğrenmiştim. Küçük kedi günler içinde bayağı palazlanmış, gözleri parlamıştı.
Üç günlüğüne şehir dışına çıkıp geri döndüğümde daireme çıkmadan önce onu aradım. Her zamanki yeri olan bidonun arkasında yoktu. Benim yokluğumda aç kalmış karnını doyurmak için arayışa çıkmıştır diye düşündüm. Eve çıkarken ikinci kattaki hanım önce hoş geldiniz deyip sonra kötü haberi verdi. O akşam iki köpek bulunduğu yerde onu kıstırıp parçalamış. Her şey bir anda oldu. Müdahale etmeye fırsat olmadı dedi. Bir anda buz gibi oldum. Gözümün önüne umutla bana bakışı geldi. Karnını doyurmuş olsaydım belki orada beni beklemeyecek böyle bir akıbete uğramayacaktı. Vicdan azabıyla boğazıma bir yumruk tıkandı. Az önce bidonun orada dolaşan köpekler kesinlikle onun katilleri olmalıydı. İçimi bir hırs kapladı. Bir yerden sopa gibi bir şey bulup onlara girişmeyi düşünsem de, sonradan bunun doğanın bir kanunu olduğunu hatırladım. Geçenlerde bir belgeselde seyretmiştim. Besin zincirin en üstünde aslanın olduğundan bahsediyor, aşağı doğru herkes gücü yetene diyordu. Köpekte kedinin bir üstü olduğuna göre benim kuralları değiştirmeye zaten gücüm yetmezdi.
Her şeye lanet okuyup eve çıktığımda bana üzüntüyle bakan hanım “yemeği hazırlayayım mı” diye sorduğunda kısık bir sesle “ bir şeyler yiyeceğimi sanmıyorum” dediğimde o da beni onaylarmış gibi başını salladı.