8 kasım benim hayatımın dönüm noktalarından biri.böyle güzel geçen bir gün ve gece.mümkünmüydü böyle son bulması.inanmıyordum yok benim evim deil yada ben deilim bu.
tüm ailenin bir arada olduğu,gece geç saatlere kadar sohbetle sevgiyle geçen bir geceydi.içimde bir sıkıntı.ablamın babamla yaptığı sohbeti yakınlığımı kıskanıyorum ne.yeni bitirmiş ünüversiteyi ,edebiyat öğretmeni çıkmıştı.o günün siyasi olaylarını tartışıyorlardı.bense henüz 15-16 yaşlarındayım lise 2.sınıf.birazda bihaberim henüz olaylardan sadece dinliyorum.kıskanıyorum paylaşımlarını.kızgınlıkla evi topluyorum gecenin bir yarısı ,siz beni dışlarsanız bende işlenirim size rahat vermem der gibi.
.saat 2 yi geçiyordu son bulaşıkları yıkayıp işimi bitirdiğimde.ne kadar uyudum bilemiyorum.annemin ve ağabimin bağırışlarıyla uyandım.babamın başındaydılar.sonrası filim şeridi gibi.ben yokum orada,dışarıdan izliyor gibiyim.doktorun gelmesi,ölümraporu,
kalp krizi dediler bu yokoluşun nedenine,sonra bir sürü koşuşturmaca,ben sadece izliyorum neden, niçin, acaba akşam çokmu kızdım da babama,çokmu kıskandım da,
yüzünü görsün çocukları dedi biri.imammış inanmazlar ani ölüm dedi.uyuyordu sanki babam.pembeydi yanakları yüzündeki kılcal damarlar görünüyordu,öpmek istedim olmaz dediler.sustum gördüm dediği gibi imamın ,uyuyordu babam.sonra götürdüler annem ablam ve herkes ağlıyordu.ben bakıyordum sadece.
annem seslendi .hiç ağlamadın nazan babanı seversin sanırdım dedi.şoka girdim sanki.ben ha babamı sevmemek ha.haşa rabbime tapardım ben babama.nasıl sever de kıskanırdım herkesten.annem izmire teyzemlere gitsinde ben bakayım babama diye dört gözle beklerdim yazı.babam 45 yaşında evlenmiş.ben en küçüğüyüm evin.
aradan bir kaç gün geçti aylardan kasım yağmur yağmaya başladı.ve ben uyandım bağırmaya başladım deli gibi,babamın üzerine yağmur yağıyor ,ıslanıyor babam diye ağlamaya başladım.