Her Nisanın 1 inde Orhan Veli gelir aklıma. Daha da öncesinde başlıktaki isimli şiirinin birkaç dizesi ve ay boyunca da yineler dururum.

Bahar demek Nisan demek, Nisan demek bahar demek. Her ikisi ise Orhan Veli; hepsi birlikte de ben. Yani her doğum günümde ben ve Orhan Veli. Bir de badem ağaçları içimde yeşeren dal dal, filiz filiz, tomurcuk tomurcuk! Bana yazmış, benim için yazmış gibi hisseder ve o dizeleri defalarca yineler, yineledikçe de gençleşirim, bir yaş daha alıp yaşlanışım ve malum sona yaklaşışımı unutup. Biraz daha ve bir kez daha aşık olurum, aşk dolarım kanımın her zerresine kadar. Aşık olurum dağlara, taşlara, ağaca, çiçeğe, böceğe, ne varsa yaşamda, doğada ne varsa, aşık olur sarar sarmalar kucaklarım en bitimsiz sevgilerle.

Aşık olurum düşlediğime, daha bir özlerim onu, o her kimse ve neredeyse ona her Nisan 1 de ve inanırım bir gün Nisan bir yapmayacağına bana, yıllardır yapa geldiklerine rağmen. Hayır, bu defa gerçek olacak, şaka yapmayacak, bir görünüp bir yok olmayacak, varmış gibi durmayacak bir yerlerinde hayatın, umundurmayacak boş yere, bekletmeyecek gelmeyeceğini bile bile. Bu defa gelecek, hem de koşa koşa diye avutur, kandırır, mutlandırırım kendimi bu büyülü yalanla.

Mahcup, çekingen, ürkek yaşasa da, dolu dolu, doygun olamasa da, yine de içinde bir yerlerde hep yaşadı ve yaşattı Orhan Veli aşklarını. Ama yakasını hiç bırakmayan maddi yoksunluk ketledi hep bir şeyleri. Bırakmadı ki yaşasın dolu dolu, doygun ve kendisini dingin aşkların büyülü kucağına bırakabilsin gönül rahatlığıyla. Her şiirinde hissettirdi kendini parasızlığı. Şevket Rado’ya da mektuplarında sıklıkla bu sıkıntısından söz edip durdu hep.

Benim derdim de başka, ama onunkinden de başka benimkisi. Tek ortak yanımız, aşklarımızı içimizde bir yerlerde yaşayıp satırlarımızda yansıtmak. Ve de her Nisan gençleşip zamana inat, her Nisan yeniden aşık olmak; küllenmeye ramak o içimizde bir yerlerde kırk bohçaya sarmal gömülü aşkı yeniden yaratmak. Gövertmek, yeşertmek, fırtınalarında ruhumuzun o minik kıvılcımı aleve sarmak.

AŞIK OLMAK…AŞIK OLMAK… AŞIK OLMAK…


DERDİM BAŞKA..
Sanma ki derdim güneşten ötürü;
Ne çıkar bahar geldiyse?
Bademler çiçek açtıysa?
Ucunda ölüm yok ya.
Hoş olsa da korkacak mıyım zaten.
Güneşle gelecek ölümden?
Ben ki her Nisan biraz daha genç,
Her bahar biraz daha aşığım,
Korkar mıyım?
Ah, dostum, derdim başka…
Orhan Veli

Ben de, ah ben de;
HER NİSAN BİRAZ DAHA GENÇ
HER BAHAR BİRAZ DAHA AŞIĞIM
KORKAR MIYIIIIIIIIIMMMMMMMMMMM?!!