Uzun bir bekleyiş bu... Tam olarak yazmak gibi... Uzun, sessiz aydınlık bir dünya. İçinde kocaman harfler var. Ama aralarında boşluk yok... Birbirine zincirlenmiş, herbiri ayrı ayrı hayatların erişilemeyen şifresi... Ama çok bağımsız bu harfler, o kadar yabancılar ki birbirlerine, yedi kat yerin dibinden, yedi kat gökkubbeden kopup gelmişler.
İşte; hayat bu olsa gerek; kelimeler...
Duyduğunda tüylerin ürperir çoğu zaman...
Duyduğunda ağlarsın, dokunmana gerek kalmadan...
Duyduğunda bütün dünya senindir, hayatım...
Yazdığında ise bambaşka bir dünyadasındır. Amacı önemli... Harf bu, istediğin yere çekebiliyorsun... Etrafında milyonlarca harf olabilir, fakat tek başına o harf tektir. Belki balık ekmek yemektir o harf iskelede, belki sahilde çay içmektir, belki de soğuktan donarken ellerinin ısınıvermesidir aniden... Ama tek bir şey değildir ’ o ’ harf...
Beklerken ne hisseder ki insan. Sıcak bir tebessüme hasret kalmışken... Yada gurbetteki gibi kucaklaşmayı ararken. Nedir bu özlemek, beklemek yada bekletilmek?
Koca evin en köşesinde sızıp kalmak nedir biliyorum. Konuşmak için can atarken, muhabbetten kaçmak...
İnsanın bu kısa hayatı neden beklemekle geçsin ki?
Ne kazandırıyor ruha, ruhumuza?
Henüz yaraları sarılmamışken, kucaklaşmamışken...
Belki de o nadir harfler yara idi kim bilir. Apayrı dünyalardan geldikleri için bilmiyorduk, bilemiyorduk...
Halbuki hepimizin hayatı o kocaman harflerden oluşuyordu. Bizi yönlendiren onlardı. Sevmemizi sağlayan ince kriterlerde... Hamile bir kadın dokuz ay beklerken ne hisseder ki? Sonunda onu o küçük varlıktan başka ne mutlu edebilir. Bekleyiş işte bu hepimizin hayatında olan ama bir türlü farkına varamadığımız.
Haller...
Bizim bilinçaltımız işte...
Sevdiğine, sevdiğin gibi bakmalı...
Serçenin karda yürürken bıraktığı mükemmel ayak izi motifleri...
Sevmek...
Mücadele...
Mücadele içinde olmalı sevgi, sevgiyle de mücadele etmeli insan.
Görebildiğin her doğa harikası senin olmalı, olabildiğince. Açgözlülükle değil sevgiyle...
Sevgiyle de bakmalı insan... Kocaman kelimeler yaratmalı harflerden, hep heyecanlı, hiç kin, nefret olmadan... Sonra içinde ki yaşama kıpırtısı öyle büyümeli ki, gülünce hayat durmalı, her zaman ki gibi. Diğer yaşam değil, tek bir yaşam, harflerin ana kelimesine susamışken... Karnını da doyurmalı her aklına geldiğinde.
Kocaman hayatların, kocaman entarisini, kocaman esaretini içinde barındırmalı, yarenle yaşamak için...
Hep sevgiyle, tek sevgiye...