Özledim seni!

Çıkıp gelsen bir önceki gün gibi. Bu defa çağırmadan, bu defa kendiliğinden.

Hiç beklemediğim bir anda, sessizce eğilip yumuşacık bir öpücük kondursan yanağıma.

Önce irkilip, sonra mutlu olsam!

Yine sahildeyim. Yine aynı yerde, çayımı yudumluyor, seni düşünüyorum. Seni istiyorum yanımda. O muzır muzır, o hınzır hınzır bakan gözlerini özlüyorum karşımda.

Neden, niçin, niye diye sorma bana şimdilik. Bir gün pek çok şey gibi, bunu da anlatacağım sana.

Setlerimi aşmaya, duvarlarımı yıkmaya karar verdiğim günlerde çıktın karşıma. Kendimi yaşamaya, kendim için yaşamaya karar verdiğim günlerde tanıdım seni. Yaşanmamış çok şey vardı yaşamımda. Özlemini duyduğum, düşlediğim pek çok şey.

Biliyor musun, o kısacık zaman diliminde, o kadar çok ilki yaşadım ki seninle hiç paylaşımsız. Sana belki garip gelecek, belki komik. Senin için sıradan belki. Belki farkında bile değilsin çoğunun.

Sevdim seni. İnsan olarak sevdim. Daha önce de dediğim gibi, sendeki insanı sevdim, sendeki erkekten önce.

Lütfen yanlış anlama. Aşk değil bu, sevda değil; pırıl pırıl, tertemiz insan insan kokan bir sevgi!

Şu an yanımda olmanı nasıl istiyorum bir bilsen.
Yanımda olmanın gerekliliğini bir bilsen, tereddütsüz koşardın.
Ve sen bana...
Hiç yaşamadığım, kadınlığımı yaşattın!
Kadın olduğumu hatırlattın!

HENÜZ ELLERİMİ BİLE TUTMADAN!.