İnsan ömrü, bir kelebeğin ömründen daha kısadır aslında. Hatta dünya üzerinde yaşayan canlılar arasında en kısa ömre sahip olanı insandır bile diyebiliriz. Kelebeklerden daha kısa yaşamanın yanında onlar kadar da özgür değildir insan.Her insanın geriye doğru sayan bir saati vardır ve o saatin yelkovanından tutunur hayata.Ne büyük bir çelişkidir bu!Doğar insan ve hemen o anda ölmeye başlar.
Özgür değildir insan. Hiç bir zaman da özgür olamaz.Bununla beraber özgürlük insanoğlunun en büyük arzusudur.Ne kadar özgürse insan o kadar kendisidir ve o kadar doğaldır.Özgürlüğün olmadığı yerde doğallıktan,samimiyetten ve dürüstlükten bahsedilemez.
Yapabileceğine inandıklarıyla yaptıkları arasındaki negatif fark insanın omuzlarına çöker ve mutsuz eder.Önündeki engelleri değerlendirmeye başlar.Ve bu engellerin hayatındaki vazgeçilmezlere örtüşmesi umutsuzluğa sürükler insanı.Tüm yanılgılarını yüzüne vurmuştur hayat artık.Farkındalık başlamıştır.Gerçek tüm çıplaklığıyla öylece dikilir insanın karşısına.Keşkeler daha sık kullanılmaya başlar.Keşke;umudun düşmanıdır.Renkler soluklaşır,sesler boğuklaşır ve hayat artık eskisi kadar güzel değildir.
Göz açıp kapayıncaya kadar geçer ömür.Gözünü açar insan gördüklerine inanmak istemez ve tüm şaşkınlığıyla kapatır.Ömür hayret vericidir ama hayret edecek kadar sürmez.Şairin dediği gibi “Her ölen,pişman ölür.”
Olmalı,evet bir yolu olmalı,belki kendisini bile arkada bırakıp kaçmalı insan ya da boyun eğmeli kaderine.İkisi içinde cesaret gerekir aslında.İlkinde bilinmezliğin verdiği korkuyu yenmek için,ikincisinde ise bilinenin acımasızlığıyla baş edebilmek için.Peki herkes bu kadar cesur olabiliyor mu?Hayır.Her şey başka biri olmaya çalışmasıyla başlıyor insanın.Kendi olmaya dayanamayan,hayallerindeki insan olamaya çalışan ve bu yüzden gerçeklerden korkan,şizofren,hasta ruhlu bir birey oluyor insan.
Tabi ki korkmalı insan.Genel yargının aksine cesaret,korkusuzluk demek değildir.Cesaret;korku ile beslenen bir olgudur.Korkmadığımız bir şey için cesur olmaya gerek duymayız doğal olarak.İşte burada sorulması gereken soru şu sanırım,”İnsan neden korkar?”Bilinmezlikten korkar ve insanın en büyük bilinmezliği kendisidir.Dolayısı ile insan en çok kendinden korkar.İnsanı kendisine yabancılaştıran şey bilinçaltıdır.Ve bilinçaltına hükmedebilen insan önce kendini tanır sonra hayatı.Korkularının boynuna yular geçirmiş,cesaret kırbacı elinde iyi bir binicidir artık.Ve artık saatten daha hızlıdır,zamanı gerisinde bırakmıştır.
İster cesurca,ister ürkekçe nasıl olursa olsun attığımız ilk adım kendimize doğru olsun.Çünkü bizi istediğimiz,düşlediğimiz hayata götüren yol oradan geçmekte.