Çalıştım çalıştım, çalıştım. İşte en sonunda liseye adımımı attığım günden beri hedefime koyduğum üniversiteye geldim. Heyecanlıyım, hem de çok... Beni nelerin beklediğini hiç bilmiyorum. Bu yüzden biraz da tedirginim. Ailemden llk kez böyle uzun süreli ayrılıyor olmam mı, yoksa bundan böyle hayatıma kendi vereceğim kararlar doğrultusunda yön vermek sorumluluğundan mı? Bilemiyorum, ama bildiğim bir şey var, sanki biraz da korkuyorum. İlk kez hayatın gerçekleriyle bu kadar yakından yüzleşiyor olmanın şaşkınlığı ve ürkekliğini yaşıyorum.

Yaşadığım şehirden nispeten daha büyük bir şehre gelmiş olmanın da bu tedirginliğimin ve korkumun üzerinde biraz payı var tabi ki. Benim şehrim küçük bir kent. Neredeyse herkes birbirini tanır.Yolda, izde, çarşıda, pazarda illâ ki tanıdık yüzlere rastlarsınız. Mutlaka bir kaç kişiye selam verir, selam alırsınız. Bazan da ayak üstü ahbaplıklar bile edersiniz. Bu durum doğal olarak güven duygunuzu arttırır, rahat ve korkusuzca davranmanıza yol açar. Oysa üniversite hayatım boyunca tatiller dışında tüm zamanımı geçireceğim bu kent hiç de öyle değil. Her kes kendi havasında, kim kime dum duma.Yoksa bana mı öyle geliyor bilemiyorum. Çünkü bu kentte yeni tanıştığım bir iki sınıf arkadaşım dışında kimseyi tanımıyorum.

Yalnızca kent değil bana tuhaf gelen tabi. Okuduğum üniversitede de her şey farklı. Hiç alışık olmadığım kadar çok değişik tipler oluştu birden çevremde. Bu durum ister istemez beni biraz rahatsız mı ediyor ne? Alışabilecek miyim? Bilemiyorum. Ama " Uyum sağlamalıyım. Kişiliğimi ve değer yargılarımı örselemeden bana sunulmuş olan bu fırsatlardan olabildiğince yararlanmalıyım." diye düşünüyorum. İnşaallah bunu başarabilirim.

Evimden ayrılıp yepyeni bir hayata başlayacağım bu kente kısa zamanda alışacağımı umuyorum. Beklediklerimi bulup bulamayacağımı henüz bilmiyorum. Zamanla bunu da öğreneceğim. Ama bu kadar bilinmezliğin içinde bir şeyi çok iyi biliyorum, artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.Bundan eminim. 20.10.08

ÖZGE AKIL