Önceleri annemi sevdim. Belki memesine düşkün değildim ama sevdim gene de süt kokan yanlarını. O ısırsa da hırsından kollarımı, çürüyen yanlarımı hep sevdim. Sonra babamı tanıdım. Her gürlediğinde, kulağımda yankılanan sesini sevdiğim. Yediğim dayaklar kadar en az. Ama severdi beni adım kadar eminim. Hatta hayatı o öğretti bana. Beni yalnız, bir başıma bıraksa da bu koca dünyada, Ondan yediğim darbelere de alıştım zamanla. Beni hiç sevmeyen ve kıskanan bir ağabeyim vardı onu da sevdim. Her ne kadar yakmış olsa da canımı, kardeşimdi canımdı bilirdim. Kıyamazdım yinede. Benden sonra iki kardeşim daha oldu. Ertelenmişti çocukluğum, çabucak büyüdüm. Hem abla oldum, Hem anne..Sevdim annelik yanlarımı, hoşuma gitti bu duygu. Okuduğum “Ayşegül küçük anne” hikâyeleri gibi. Ki hiçbir zaman gerçek bir anne olamadım. Çocuklarım olmadı boy boy.. Olsaydı onları da çok severdim eminim. Sonraları okula gitmeyi sevdim ve ilk öğretmenimi, ama kötü kader bu olsa gerek, Ben sevdikçe kopardı benden sevdiklerimi. İlk ayrılığımdı bu, İkinci bir öğretmeni sevmek zor işti. Ama daha sonra onu da sevdim.

Israrla sevdim acıdan kanırtan her ayrılığı. Okulumdan, kardeşlerimden ve arkadaşlarımdan, ayrılmayı da öğrendim zamanla, ve aslında acı çekmenin gerçek sevgi olduğunu öğrendim. Sonra acıyı da sevdim, ağlatmaktan çok ağlamak kadar. Yetmedi mahallemi sevdim, evimi sevdim, işimi ve eşimi sevdim. İnsanları sevdim. Kendimi bildim bileli severim sevmeyi. Ha birde doğayı ve hayvanları çok severim. Büyüdükçe sevgimin içine aldıklarımda büyüdü. Müziği resmi sevdim sonra şiiri, okumayı, yazmayı vs.

Beceriksizliğimi bile sevdim hiç utanmadan. Ama en çokta seni sevmeyi sevdim.
Acılarını kendi acılarım bildim. Sevinçlerin benimdi artık hüzünlerin de..Güldüğünde ise, her kahkahanda bana yansımanı sevdim. Verdiğin sözleri tutmayışını. Bir o kadar çok da beni umursamayışını sevdim. Aramadığın zamanlarda, sabahtan akşama dek hiç usanmadan seni aramayı sevdim. Telefona cevap vermediğinde beklemeyi..Sabretmeyi öğrettin bana. Bana öğrettiğin her şeyi çok seviyorum. Bu kadar sevmek yetmiyor bana. Daha çok sevmeliyim diyorum..daha çok..acı çekmeliyim. Her defasında titremeli sesim. İçim özleminden erimeli. 40 derece ateşler içinde seni sayıklamalıyım. Adını söylerken dudaklarım kurumalı. Hasretinden inlemeliyim. Sen kaçtıkça benden, Ben sana koşmalıyım. Sen beni sevmesen de olur. Benim sevgim her ikimize de yeter (derdim ama yetmez.) Bu kadar sevmek yetmiyor bana. Seni daha çok sevmek istiyorum. Çünkü ben sevdikçe büyüyorum, çoğalıyorum. Kocaman bir dünya sığıyor içime. Mutlu oluyorum. Gönderdiğin çiçekleri ve mesajlarını da seviyorum. Okuyup okuyup hasret gideriyorum.. Biliyor musun seninleyken seni özlemeyi bile çok seviyorum. Ben aslında seni değil, seni sevmeyi seviyorum. Daha ne kadar sevmeliyim bilmiyorum.


09 Şubat 09