TEZER ÖZLÜ’YE MEKTUP 2



Unutmayı sevenlerin coğrafyasında, dimdik ayakta durmayı seviyorum ben Tezer.Geçmişle hesaplaşarak bugüne varan, bugünü yoğurup,yarına taşımayı seviyorum ben.Tarihin içinde minik pir parça olmayı, o büyük bütünlüğü seviyorum ben Tezer.

Konuşmayı seviyorum ben Tezer. Suskunluğun dört tarafımızı, utanmadan sarmasına inat, bir çoşkun nehir akışında… Gökyüzüne çeviriyorum gözlerimi, deniz mavisi bulutlar selam veriyor bana.Selam diyorum, hoş geldiniz…

Bilmeyi seviyorum ben Tezer. Durup, akarken gece sabahı umut dolu cümlelerle karşılamayı. Giyinip sonrasında başıboş, sessiz sokaklara çıkmayı. Yürümeyi, nereye gittiğini bilmeden, karışıp insanların içine, yorgun gözlerle…

Umudu seviyorum ben Tezer. Önümde duran masadan, kaldırıp onu yaşamın içine korkusuzca ve kaygı duymadan salmayı. Bırakıyorum ve sesleniyorum arkasından;

-‘Ey umut dolaş yeryüzünü,arkandayım, belki başkaları da…’

Yüzüme sevda dolu bir gülümseme gelip yerleşiyor.

Yaratmayı seviyorum ben Tezer. Bir kalem ve kağıttan yazıyı, yeraltında büyüyen kömürü, hamurdan ekmeği, tohumdan çiçeği, bugünden yarını yaratanı… Seviyorum ben Tezer,çağdan çağa büyüyen, şimdi olmasa da yüreğimde büyüyerek, yarın olacağı…

Sevmeyi, aşkı seviyorum ben Tezer. Denize bakan bir kıyıydım ben seninle diyen şair kadar. Yeni doğan sessiz bir sabah, batan bir güneş kadar, yeni yürümeye başlayan bir çocuk, gülen bir yaşlı kadın hayata inat, dalında büyüyen bir meyve kadar, gece karanlığında yeryüzüne ateşli parıltılarını indiren yıldızlar kadar…

İnsanları seviyorum ben Tezer.Tarihin öznesi dünden bugüne,yarına,uzaklara elleriyle,kafasıyla,
Bacaklarıyla, tüm gövdesiyle, hırsıyla, güvenle yürüyor Tezer. Yürüyor umudun öznesi, yürüyecek.

İçin rahat olsun Tezer.Sen Aşiyan’ın tepesinden boğaza doğru bir kadeh doldur, benden bizden olsun.

Duyuyor musun?


04.02.2009





ONUR ERYILMAZ