AFFEDEBİLMEK AHHHHHHH SEN NE ZOR BIR DUYGUSUNNNN .Nefreti aşmanın tek yolu koşulsuz affetmektir. Başkalarını affettiğimiz an özgürleşiriz. Affetmek insanın duygusal bilincini derinleştirir. Nefret yaşamdan zevk almamızı, insanların zaten az olan güzel yanlarını görmemizi engeller. Güzelin önünde gözümüzü
bağlar. Hiç kimse saf iyi, ya da saf kötü değildir. Gerçeğin kendisi kusurludur zaten. ("Dünyada kusursuz iki insan olasılığı vardır. Biri kesin ölüdür, öbürü de henüz doğmamıştır."Çin Atasözü)

Sırf kötülükleri gösterme bilgiçliğiyle bakmak bir süre sonra şüphe, çöküntü ve umutsuzluk denizinde boğar insanı. Üstelik kendimizdeki her kusuru bağışlar, başkalarına gelince pireyi deve yaparız. Affetmek için, insanın ruhsal ve zihinsel olarak kendisini hazır
hissetmesi gerekir. Çünkü affetmek, ancak bilinçli bir seçim olduğunda insanı huzur banyosunda temizleyebilir. Kimsenin zorlamasıyla, veya rica minnet affetmek mümkün değildir. Öyle laf olsun diye affetmek olmaz. Affetmek, bilinçli bir seçim hazırlığının
karar anı olmalıdır. Koşullu affetme diye bir şey de yoktur; öylesi ancak bir
sözleşmedir. Affetmeyi seçtiğinizde kimse size borçlanmayacaktır. Affettiğiniz kişinin sizden özür dilemesini, değişmesini veya istediğiniz gibi olmasını beklemeyin. Nefret duyduğunuz kişinin uzağınızda veya yakınınızda olması, ya da ölmüş olması sizin affetme karar sürecinizi etkilememelidir; çünkü affettiğiniz acılar gerçekte sizin mülkiyetinizdedir.
Affetmek kolay değildir; hatta çok zordur; bazen insan affetmek yerine ölmeyi bile tercih edecek kadar kinlenebilir. Ancak özgürlüğün kanatlarını açabilmesi için geride affedilecek bir şey kalmamalı. Kin ve öfkenin kafesinde tutsak bir ruhla nereye kadar
yaşanır ki… Çoğu insan affetmenin nefret ettiği kişiyi suçsuz ya da haklı bulduğu anlamına geleceğini sanır. Oysa affetmek, geçmişin acıtan anılarının boyunduruğundan kurtulmaktır; bu acıların yaşantımıza kement atıp bizi mutsuzluğa sürüklemesine son vermektir.
Yapılanları zihinsel olarak unutmak elbette ki mümkün değildir; ama zaten....

Affetmek, o kişiyi sevmek değil.
Affetmek, o kişiyle muhabbete durmak değil.
Affetmek, o kişiyi dost bellemek değil.
Affetmek, o kişinin beklentileri doğrultusunda davranmak değil.
Affetmek, o kişiyi haklı bulmak hiç değil; çünkü affetmek pişmanlık
değil.
Hele ki affetmek o kişiyi esir almak asla değil...

Affetmek, korku sürgülerini kırıp o kişiye kalbini açmaktır.
Affetmek, intikam ateşine son odunu atmaktır.
Affetmek, kırgınlığın, küskünlüğün, nefretin gözaltından çıkmaktır.
Affetmek, aslında kişinin kendi af fermanını imzalamasıdır.
Affetmenin öbür adı, “duygusal onarımdır”
Affetmek, "iyilerin intikamıdır".. .