Yüreğimin kıyısına vurdu her bir hücrem…Hücrelerim iflas eşiğinde…Bitmesi gerekenleri vazgeçirmeye çalıştı yorgun yüreğim,yoruldu,acılarının tam ortasında ahlanıp vahlanmak çok yordu…Küçük bir çocuk yüreğiyle sevmeler bitmişti artık…Salıncaktaki sevinçler,oyuncaklı coşkun sevebilmeler…İlgiler bitmişti,koşuşturduğumuz sokaklar kan kokuyordu şimdi…Barışlar bitmiş,ipini çekmişti artık sevgiler,nefret sarılmıştı aşkın ve de dostluğun yerine!

Tetiği çekmekteydi dünler,bugünlerimiz kahretmekteydi,yarınlarımız aynı olacak diye.Eski izdivaçlardan eser kalmamıştı,seven seviyor,sevilen bir süre kalıp sonrada acımasızca çekip gidiyordu.Ezbere kaçıyordu günlük hayatımızdaki günlük konuşmalar,yamacın öbür tarafında farklı bir hayat bekliyordu bizleri,hiç kimse yanaşmıyordu korkudan!

Çok sevmelerimiz şiirlerde
Korkusuz bir yürek geçmişimizde
Gülüşlerimiz en buruk şekilde bizi yakıyorken
“Yaşamalısın”diyordu içimizdeki ses.
Hayattı bu…Bunu istiyordu,her an,hiç yılmadan yaşamamızı…Nasıl olacaktı ki bu?Nasıl becerilirdi bir daha ölümüne koşup oynamak,oyuncaklarımız yerine gözyaşlarımıza sığınmak,sarılmak…Şimdi çocuklar koşturuyorlar yine…İkisi el ele tutuşmuş,hiç bırakmamacasına…Dünyaları böyle güzel onların,yürekleri pak ve de sevgi dolu…Bizimkisi yamalı kalp…Her bir yerinden yaralı…Her bir yerinden kana bulanmış,her bir yerinden yarına kan kusmalı…Artık ağzımıza aldığımız her bir lokma korkularımıza bir adım daha yaklaştırıyor,ya lokmalarımız sayılıyorsa,ya lokmalarımız boğazımızda kalırsa?Kimseler gülmesin diye delicesine sevdiğimizi yalnızca kendimize söyleyebiliyor yalnızca içimizden Allah’a haykırıyoruz…Sevmeler bile gülünç,sevmeler yenik,sevmeler ezik artık…Küçük bir çocuk diliyle sevemiyor hiç kimse,hiç kimse bilmiyor sevmeler gelince nefrette kapıyı çalar,aklımızı çeler…Hiç kimseler bilemiyor,göremiyor işte!Beynimin en uç noktasına vurdu lal yüreğim…Konuşturmaya çalıştı beynim;benliğim,”konuşmalısın artık”dedi…Lal’dı o…Konuşamazdı artık,korkuları bu kadar yakınken yanaşamazdı geveze dostluklara,çok bilmiş sevdalara hiç yanaşamazdı…Yalnızlığın kıyısına vurmuş usulca lal yüreğim alaca renklerde katılmışlar birer birer…Riya dolu günlerin üstünü örtüp,uğur böceklerine selam etmek istedi,lakin konuşamazdı,selamını geri çekti…Lallığının kurbanı oldu yüreğim,pembe günler o masum çocuklara hediye edildi,koşup durdular yine öylece,kahkahalarını patlatıp o güzel dünyalarına dönünce…Hani sevmeler yasak olmayacaktı bu şehirde,hani hiç savaşlar çıkmayacak,kendi egolarımızla bile savaşmayacaktık Anne?Hani ey güzel dostlar!Hani nerede o vaadler?Gülüşlerimizin burukluğuna yeniliverdik işte,artık her şey beklemede…

Dilara AKSOY