Küçüldüm sevgilim…Yalnızlığın kıyısına vurdu yüreğim…Sen gittin şimdi…Tuzaklar pusu kurdular…Benliğim enkazlara sürüklendi,gözyaşlarım yalnızlığın dumanıyla tüttü…Küçüldüm sevgilim adın değmedi ya bir daha kulaklarıma,ezildim,hayıflandım,büzüldüm,çok üzüldüm…!Hüzün yaprakları omzuma değdiler birer birer,incinirken incittim…!

Küçüldüm sevgilim…Her sabah sensizliğe uyanıp her gece sensizliğin sabahına uyanmak için hazırlanırken küçüldüm çok ama çok üzüldüm…!Bu kış da çetin geçecek,bu kış da yağmurlar akacak yüreğime doğru…Kar’lar bedenimde eriyecek…Küçüldüm sevgilim…Bu yalnızlık rüzgârında çok ezildim,çok büzüldüm,üzüldüm,süzüldüm…Çok acı çektim,çok..!

Küçüldüm sevgilim…Hiçbir şey gerekmiyor artık beni ısıtmak için,yokluğun üşütünce hiçbir şeye gerek kalmıyor..! nefret hazırlanıyor sensizlik alay edip gülünce…Seninle ne kadar da büyümüştüm,hayatın yükü bile hafifti,hiçbir şey ağır basmaz,hiçbir şey acıtmaz,hiçbir şey bir şey olamazdı…!

Üzüldüm sevgilim ben bu yolda,bu uğurda çok üzüldüm…Gökkuşağından bir evim olsun istemiştim seni sevince,alacaya bürünmek istemişti yüreğim ve bedenim…Olmadı işte,olmadı yine…!Nedendir nasıl denir bilmiyorum,gerçekten gerçekleri sevebilmeyi hâyâl ederken gönül limanıma uğrayanları birer birer gönderiyorum…Küçüldüm sevgilim derbeder bir şekilde küçüldüm…Sana yazılacak tabiki bu satırlar!Kime edilecek sitemli sözler,gözyaşı dolu kalemim kime küfredecek senden başka,sana tabi!Bu kez sana…Suç yok ortada merak etme,anlaşılamayan dizeler var,”ömrüm”dediği halde bu kalp,yalnızlığın senfonisi var…Olmadı yine,yine olmadı işte!Çarelerden çareler seçmek isterdim,neticede çareler bile ağlayıp duruyor…Küçüldüm sevdiğim,kalbim yıpranıp horlandıkça çok küçüldüm…!Bitti karalanan sayfalar,yazılmaz oldu,çizilmez oldu,gözyaşları hiç akmaz oldu,böylesine basite indirgendi duygular,sensizliğin ilk günlerinde,serüvenin en başlangıcında,ortalara doğru kayarken.Küçüldüm sevgilim,bu yollar beni hep üzdü…!Yalnızlığın bir garezi varmış sana. Kavuşturmayacakmış beni sana,seni bana.Sen ;sevmek zorunda kalacakmışsın başka insanları,başka güzelleri,özelleri,kalbine sığamayan dizeleri..Ben ;bir süre susup sonraları ağlamaktan korkup başka bir yalnızlık tüneline kayacakmışım,yani yine ona doğru,düşmana doğru…!Küçüldüm sevdiğim,çok küçüldüm lâkin artık sen bile anlayamazsın…Ben beni anlayıp anlatamazken,hayat yorup da hesabını istedikten ve de daha çok kanattıktan sonra sen bile beni anlayamazsın…!

Kanamaz,akmaz oldum artık sevgilim…Dokunmaz oldular kelebekler bile,uğur böcekleri konmaz oldular,kuşlar cıvıltılarını korkusuzca çıkartıp ötemez oldular yanımda…!Her şey birden bire hiçe döndü yani…Ben beni tanıyamaz oldum sevgilim…Küçüldüm çok ama çok üzüldüm…!Ne yana dönsem bitmez sayfalar oluştu hep ardımda,kalemim yalnızlıkla düelloda…Hediye paketleri mutlu etmez,güldürmez oldu;çünkü küçüldüm ben! Sensiz sevgisiz çok küçüldüm…Yağmur taneleri Kar’larla birleşip bedenimi titretince bu yollarda çok üşüdüm…Sarsaydın ya,art niyetsiz,koca bir aşk yelkeniyle sarsaydın ya beni;cennetin olurdum sen ömrüm olurken,cennetin olurdum…Anladım artık anladım sevdiğim,senin cennetin ben değilim,ömrüm sen değilsin…Art niyetsiz bir sevda paketi açmaktan yanaydı yüreğim,sen ise paketleri yırtıp yürekleri ziyan etmektesin…Olsun sevdiğim…Kısa bir hikaye oluşturmuştum ikimiz için,küçülsem bile,büyüyeceğime inandığım için…

Yaş oldum sevgilim,bak akamıyorum bile artık çaresiz…Hiç açamayan bir çiçek oldum,dikenlerim nerede?Belirsiz…Zehir oldum içilmiyorum bile nedensiz…Buruk tebessümler oldum,gözlerdeki yaşlar akamayınca sevimsiz…Küçüldüm sevdiğim;sevgilim,ömür çizgimin kısa hikayesi…Küçüldüm,büzüldüm,üzüldüm,süzüldüm…KÜÇÜLDÜM,BÜYÜYEMİYORUM KİMSESİZ,SENSİZ…Duygular da gerçekliğini yitiriyor bir süre sonra,karar perdesi sisli,buğulu sabahlar matemlerini döküyorlar arkalı önlü…Bu korku ne zaman diner?KÜÇÜLDÜM,KİMSESİZ,SESSİZ…

Dilara AKSOY