Gül Tenli Şafağım

Herkesin hayatında rüzğar esecek bir gün, renkler solacak, yerde sürüklenecek yapraklar… Gül tenli şafaklarda belki çocuklar ağlayacak. Sen gül emi, gül tenli şafağım, gülümse, sevinçler koşsun yüreğine, güneş dolsun gözlerine, aydınlık dolsun… Baharın kokusu, umudun güzelliği, sabahın aklığı, günün ışıltısı doğsun yüreğine…

Sen gülümse güzelim, sarkılar dolsun yüreğine, kuşların kanatlarına takılsın gönlün her sabah, seyretsin dünyayı mavilerden, rüzgarlara, kuşlara, bulutlara yakın bir yerde… insanların kirinden uzak, kötülüklerinden ayrı…

Bilirim, çocuklar büyüdükçe küçülür hayalleri… Elleri büyüdükçe sevdası küçülür… Hayalleri küçüldükçe dünyası hiçlenir. Kirlenir elleri, ellerini yıkadığı sular kirlenir. Temizlenmek isterken en çok kirlenir…

Keşke hiç büyümesen hep böyle küçük kalsan, anlamasan yalanı, dolanı, ikiyüzlülüğü. Tanımasan acıyı, insanı ve insanın kirini…

İnsanların kirlenmiş nehirlere benzediği bir çağda temiz kalmak o kadar zor ki, sevgili kızım. İnsanların gerçek yüzünü yitirdiği bir dünyada küçücük sevinçler, küçücük yapay mutluluklar ararken, bize ise, payımıza düşen bu koca mutluluğu yüreğimizde taşımak öyle zor, büyük ve yüce geliyorki, Dünyanın yaradılışı kadar eski bir duyguyu yeniden canlandırdığın için içimizde, sonsuz kere teşekkürler sana…

Yıllardır bir gün çıkıp gelmeni bekledik kavuşmanın özlemini çektik umudu sürüp yaralarımıza…
Şimdi kocaman bir sevinç ve mutlulukla geldin dünyamıza, dünya güzeli Annen daha da güzelleşti seninle, yeniden sevda rüzgarları esiyor başımızda…

Yüreğimizin çayırları mutluluk çiçekleri ile doldu, ağaçlarında sevgi kuşları ötüyor cıvıl cıvıl; sokaklarında mutlu cocuklar geziyor. Bilmem yaşamak bu kadar güzel ve anlamlı olur muydu? sevgili kızım, sen doğmasaydın. Sen olmasaydın hayatımızda.. Sanmıyorum…