Yıkamıştım akşamdan gıcır kotumu giydim vurdum kendimi sabahın kollarına.
söz verdim oğluma uçurtma uçuracağım bu gün.
salsın gülüşünü uçurtmaya, yürüsün biraz gökyüzünde.
belki yemek yeriz, çarpışan otolara da bineriz. okula başladı oğlum büyüyor her gün.
ne zor işi var değil mi? büyümek zorunda işte bilmeden.
sevgiyle büyü umutla büyü oğul, yoksa ninliler büyütmez seni.
’Dertsiz kedersiz olsun oğlum’ dediğime bakmayın feodal duygum işte.
yoksa ne yaşayacaksa kendi seçecek. sağ olsun da oğlum...

çok uysal bir yapısı var, oda küçücük mutluluklara sahip.
güldüğü zaman, durdurur sularını göz pınarımın.
Çok duygusal. doğduğum ay da doğdu.. ne suçu vardı oysa değil mi ?
Haftanın beş günü neden benimle olmadığını anlayacak yaşa geldi.
öyle akıllı, öyle hisli ki, üzmemek için beni, sormaz bile ayrılığın nedenini.
’bir olunmaz derdim yokmuş gibi’ diyorum ama yok yeri değil şimdi dertlerimin...

özlemden yaptım uçurtmanın kuyruğunu. kocaman bir sabır taktım
az da umutla süsledim. yüreğimde bir heves bir sevda bir neşe,
oğlumun bakışları arasında salıyorum işte göğe.
yok sana yollamıyorum canım, benden uzak olsun diyedir şimdi hüzün.
gözleri dolar şimdi yavrunun vakit geliyor zaten
bir akşam saatinde yine gözüm...

lafa daldım yine bak!
oğlumla ne hayaller var daha uçuracak...

...Erdoğan Ateş