otobüsün izlediği şu yolun kenarında yapılardan kalma son çınarlar.neler gördünüz nelere tanık oldunuz.ah güzel istanbulun tarihini dilsiz anlatan yegane kitapları.yanınızda boylanmaya başlayan yeni makiler göremedi sizin tanık olduklarınızı.ah yine sevdiğimi anımsadım .o da size benzer.sizin gibi güçlü ve olgun.o da neler yaşadı yalnız kendi bilir.derinden bir iç geçirdim ve otobüsteyken sıralamaya koyuldum hissederek düşündüklerimi.değişen sadece doğa mı dünya mı,ya biz? biz de değişiyoruz hem de beşinci vitesin verdiği hızda.dur durak bilmeden.dinlenmeden.hem duygularımızı hem doğayı yok ederek. sen de benim sevdamı yok etmek istedin de başaramadın bunu sevgili.senin köklerin öyle derinlerde ki yol boyundaki çınarlar gibi.gücün senin yüreğimdeki yerini sökmeye yetmez.peki sen neden bu kadar değiştin ben konu sen isen inan hep aynıyım.çıkaramadım atamadım. düşündükçe buram buram yandı sinem.düşündükçe yeni buhranlara tohumlar attım.çınarları bırakmışlar bak sökmeden ...! ben de seni bıraktım içime .bak bir gün , elbet bir gün bir süre önce nasıl güller açtırdıysan bağrımda yine açacak .sen açtıracaksın.bunca yıllık birikimin bana seceresi olacak buna inanıyor, seni özlemle bekliyorum.yolun bana yolum sana açık olsun sevgili can