8 ağustos
aydın (’05)

“bugün ne yapacağımı bilmiyorum. içimde neden olduğunu bilmediğim bir ağırlık var. sanki bu seferki biraz farklı. yani ne bileyim, evet sıkılmak için çok sebebim var, biliyorum da bunun asıl nedeni beni çok tedirgin ediyor. bu sanki bir vefasızlığın, bir ihanetin, bir sorumsuzluğun ve hatta bir kişiliksizliğin ve sanki bir alçaklığın iç sıkıntısı. evden ayrılırken bunları hissetmemeye karar vermiştim. bunu o zamanda biliyordum hisler kararlarla yönetilemez. ama yarına gözlerimi kapatıp buna inanmak istemiştim, çok zor olduğunu bildiğim halde. yine de kendimi kandırdım. çünkü dışarı karşı ne kadar sessizsem içimde de o kadar gürültücüyüm. ve kafamda ki gürültü kalabalığı beni hep rahatsız etti. buna devam etmekte de oldukça ısrarlı sanırım ki bu yüzden beni yaklaşık on sekiz yıldır terk etmiyor. bütün gün burada çalışmak bana yeterli gelmiyor. gecelerim kendimle birlikte boş geçiyor. yorgunluğuma yenik düşüp uyuduğumda dahi vicdanım ve göğsümdeki yangından kurtulamıyorum. uyuduğumda, uyanıkken ne demek istediklerini tam olarak bir türlü anlayamadığım rahatsız edici sesli düşünceler bu sefer büyük bir patırtı çıkartarak bilinç altımdan firar ediyorlar. dün gece uyandığımda kendimi banyodaki aynanın karşısında buldum. bir gün gözlerimi neresi olduğunu bilmediğim bir yerde açmaktan çok korkuyorum. ve Allah’tan sadece huzur diliyorum. ne kadar hak etmesem de. ve onun sadece bugünde var olduğunu bilsem de.

kayıp kişilik salina