Ayrılık yardan ayrılmak gelmesini tamamen senin olmasını beklerken gitmek gözlerinin önünde başkasının olşunu izlemek ne kadar da zormuş oysa sen sevmiştin onu sen hayal kurmuştun onun için sen gözyaşı dökmüştün gecelerce yorganın altına girerek kimseye belli etmeden şimdi o ölümü bile göze aldığın şahıs bir başkasının oluyor bembeyaz gelinlikle ebedi olarak başkasıyla yuva kurmaya gidiyor o artık ellerin oluyor ALLAH’ım dayanılması ne kadarda zor bir sahne işte ölümü ayrılktan ayıran bu çizgi insan ölünce artık düşünemiyor çile çekemiyor gidenden acı duymuyor ama yaşayınca...
Bilmem ki başımı hangi taşlara vursam bilmem ki kime derdimi yansam lokman hekimlerde yok kim yarama merhem sürecek olsada bişey yapamazdı zaten çünkü ayrılığın merhemi yok sen çektiğinle kalırsın sebepsiz yargılarlar seni boşver gitsin niye bu kadar kendini hırpalıyorsun derler ama bilmezler ki bunun ne demek olduğunu sadece başını eğmekle yetinir konuşmaya bile tenezzül etmezsin onlarla ne zaman bir şarkı çalsa o gelir aklına birlikte yaşadığın günler gelir alırsın başını ellerinin arasına kimseinin görmediği yerlere gidersin doya doya ağlarsın unuttunmu diye soranlara gayri ihtiyari tabi dersin ama nerde her geçen gün dahada alevlenir hasreti yakar bağrını gözlerin telefona kayar acaba çalacakmı çalıncada heyecanla alırsın eline ama arayan o değildir işte o zaman içinden kopar bir parça sonra uyumak istersin olmaz kabuslar böler uykularını onun başkasının olduğunu düşünürsün nefesin daralır sonra geceyi yırtar haykırışların HAYIR HAYIR diye ama o ellerin çoktan olmuştur sen boşuna yırtınırsın terketmek istersin hatıralarının olduğu şehri ama bu seferde hatırasının olmadığı biryerde yaşayamam diye vazgeçersin geri dönersin gersin geri helal etmem hakkımı ona asla dersin ama sonra kıyamazsın çünkü o senin hala nazlı meleğin....