Her sabah “seven birinin” acısı üstüne doğar güneş ve sükut-u hayaline batar akşamları “amazon mızrağı” gibi
“Kader” demişiz gücümüzün yetmediği, aklımızın ermediği ve üstesinden gelemediğimiz her ne varsa
Peki; “Kalp kalbe karşı” diyen, ukala ve müptezel kim? ! ..
Belli ki nüktedanlığı tutmuş, “doğruyu” biz yanlış anlamışız, “yan yana” dememiş ki, “karşıdır” demiş! ..
Çocukluğumuzda biriktirdiğimiz o renkli “mutluluk misketleri” dökülüvermiş gençliğimizin en deli anında eteklerimizden,”
Aklın süzgecine takılanları, yüreğimizin hangarlarında misafir etmiş lakin ağırlarken ikramı abartmışız! ..
Deli deli sevmişiz ama sınır nedir bilmemiş, karşılık beklememiş, ölümüne cenk etmişiz “olmaz” diyen gafillerle(!)
Sonra sormuşuz kendimize; Aşk mı almış boyumuzun ölçüsünü ya da listede ki sıramızı mı savdık? ! ...
Her şeye laf yetiştirebilen muvazenemiz karanlığın kuytusunda sessizliğe bürünmüş “idam mahkumu” gibi! .
Arabesk olmuş yüreğimiz, acıları daha büyük acılarla tedavi etmeye kalkmış, çiviyle çivi çıkarmışız gönlümüzün mantarlaşmış kalaslarından
Ne zaman ki “ipi kopmuş tesbih taneleri” misali dökülüvermişiz gözyaşımızın değdiği kaldırımlara, “bitiş düdüğü” çalmış tüm acımasızlığıyla
Sonra anlamışız ki; Aşka sahip olmak için gençliğimizi verirken şimdi onun acılarından kurtulmak için ömrümüzü vermek zorundayız! ...
Pişmanlığımız “geri dönüş bileti” almadığımızdan! .....
*
Sırası gelene nasihat etmeyin olur mu?
Biz; bize verilen nasihatleri dinlemiş miydik sahi? ! ...
Ha; bu arada, ben sordum, Aşkın geri dönüş bileti yokmuş! ....
Tıpkı “ömür” gibi! ...

Kadir Albayrak