Mavi gözlü adam gözlerini açtığında, ışıl ışıl bir mekandaydı.. Etrafta ne bir kapı, ne bir duvar ne de ayağının altında bir zemin vardı.. Tek gördüğü çok kuvvetli ama gözünü almayan bir ışıltıydı ve tüm mekan bu ışıltıdan ibaretti..

Burada bir süre bekledi adam.. Yedi dakika kadar ya da belki yedi ay.. Ama daha çok yedi gün gibiydi.. Bu sırada adam hiç acıkmadı, hiç nefes almadı, hiç kıpırdamadı.. Ta ki arkasında başka birinin varlığını hissedene kadar..

Ardına baktığında, nihayet yalnız olmadığını farketti bu kutsal mekanda.. Gelen oydu, köprüden atlamasına sebep olacak kadar kalbini kıran, yeşil gözlü kadın!..

"Demek dayanamadın.." dedi adam, "Öğrenir öğrenmez peşimden geldin.."

"Hayır" diye cevap verdi kadın, "Yedi yıl oldu sen öleli.. Benim en son hatırladığımsa caddede karşıya geçerken bir kamyonun bana çarptığı.."

Hayal kırıklığına uğramadı adam.. Bu mekanda hisleri yoktu.. Sadece anladı..

Kadın tam "Şimdi ne olacak peki?" diye sormaya hazırlanıyordu ki, odada üçüncü bir varlık belirdi.. İkisi de onu daha önce hiç görmemişlerdi fakat kim olduğunu anladılar.. O hesap verecekleri varlıktı..

Dudakları kıpırdamadan konuşmaya başladı varlık.. Tane tane ve anlaşılır bir biçimde.. "Siz" dedi, "nasıl cüret edersiniz size yazılan kaderi yaşamamaya?.."

Adam cevap vermeye yeltendi ama varlık onu susturdu..

"Sen bir köprüden atladın ve kaderinin en güzel kısmını yaşamadın bile!.."

Kadına dönerek devam etti : "Ve sen, kalbin sana aksini söylediği halde bu adamı reddettin ve kaderini bir başkasıyla birleştirdin.."

"Bilemezdim.." dedi kadın mırıldanarak..

"Bilirdin.." dedi varlık ve tartışmayı bitiverdi.. "Kaderinizi tamamlamadan buraya geldiniz.. Daha ileri geçmenize henüz izin veremem.."

Adam atıldı "O zaman bizi geri gönderin!.."

Varlık, ışıltıya dönüşüp kaybolurken son kez konuştu "Döneceksiniz.. Fakat bu kez kaderlerinizi ayırmanıza müsaade edilmeyecek.."

Kadın adama sokuldu ve birbirlerine sarıldılar.. Bu kontrolleri dışında gerçekleşen bir yakınlaşmaydı.. Sarılmaları emredilmişti.. Onlarda birbirlerine bir daha ayrılmamacasına sarıldılar.. O kadar sıkı sarıldılar ki, en sonunda bir vücut ve tek ruh oldular..

Artık dünyaya dönmeye hazırdılar..

...

Aynı anda, dünyanın bir yerlerinde, bir bebek doğdu.. Bir gözü yeşil bir gözü maviydi.. Annesi, eşsiz bebeğinin adını Kader koydu kendi dilinde.. Bunun, yaradılışın sırlarından birine ironik bir gönderme olduğunu bilmesine olanak yoktu..

Kader bebek ise, nereden geldiğini çoktan unutmuştu..

Fakat diğer bebeklerin aksine, o doğarken gülümsüyordu..