yıllar önce küçük bi köyde mrb dedi kardelen bu acımasız dünyaya,bir bahar ikindisinde telaşlı bir bayramdı ,o her şeye rağmen yaşamak adına geldi dünyaya,
minicikti elleri ,ama kocamandı yüreği,hep sevmeyi sevgiyi bildi herne olursa olsun affetmeyi.
ZEYTİN gözlerinde hep bi güneş saklıydı hiç batmamacasına,daha minikken şiirler yazdı radyolara yetmiyordu duyguları anlatmaya satırlara.
ellerinde umut yüreğinde sevgi yol aldı korkusuzca yıllara ,arkasında sevgiler bıraktı hep yarınlara.bazan kırıldı küçük yüreğindeki umutlar yinede ben varım dedi dünyaya ,varım sevgi dostluk adına .bilge olmalıydı ne varsa öğrenmeli öğretmeliydi küçük kız büyüdü,okudu, öğretmen oldu okulların birinde,duymayı düşünmeyi bide sonsuz sevmeyi öğretti derslerinde ,o öğrettikçe güzelden yana ne varsa sıksık kırıldı yüreği olsun dedi ölüm var ya sonunda hayatın kendisiydi hüzünlerde ağlamalarda,öğretmişki hayat ona tüm bunları o küçücük kız hep içindeydi öğretmen kadının evcilik bile oynamamıştı çünkü sevmezdi oturmayı koşmalı dağlara çıkmalı özgür ruhunu bulutlara taşımalı ve ordan bilgisiyle ,sevgisiyle ,sağnak olmalıydı yaşama , ve öğlede yaptı.korkmadı yükseklerdeki kara bulutlardan çakan şimşeklere boran oldu kafa tuttu ,yenilgiyi sevmezdi sevmedide bahar kızı .
o köklerine bağlı dal salan gökyüzüne ağaç misali yaşamalıydı ,gözyaşlarını gülücüklerine sakladı kimse görmesin isterdi .
boynunu kesmeye eğerdide çekilmeye razı gelemezdi.ne varsa iyilikten güzellikten saflıktan yana olmalıydı yaşam adına ölede kalmalıydı bahar kızı ve bir gün baktıki acılar hoyratça girdi dünyasına ,babasını sevdiği ,hayran olduğu,adamgibi adamı ,alıverdi izinsiz elinden ,ağıt vardı güzel gözlerinde yinede sakladı özlem koydu adına gidene kavuşurum gün gelende dedi,ve gittikçezirveye çıktı o sevdiği sevildiği yerdeydi başarmayı severdi,ama kimseye boyun eğmeden ,gelmeyi bildi zirvede olmak değil kalmayı öğrendi .
Onu yüksek yerler korkutmadı ayağından çekenlerde onu bir tek,ihanet korkuttu yüreğini parçalarcasına sarsstı,yinede yılmadı eşi ne yaparsa yapsın içindeki bahar kızı hep gülecekti sevdiklerine ,hüün olsada yaşamı o hep mutluluk yıldızlarını ,zirveden sağnak sağnak gönderecekti yağmurda karda , fırtınada,çünkü o bahar kızı ,KARDELEN’Dİ artık.
kardelenler yüksek dağlarda buz kesen derin yamaçlarda el dokunmaz ulaşılmaz olurdu ,koparmalara ve inatla güneşe doğru ben varım diye açardı ,işte o küçük bahar kızı ,öğretmen kadın ,şimdi anne oldu, yanında yavruları,ne olursa olsun ,vazgeçmediği , sevgilerden,başarılardan ve yine korkmadı cesur yüreği ,yenilgilerden ,çünkü o biliyorduki kardelenler ,üşümez karlar altında güneşi bekler.
ve o şimdi ,sınıfında yeni kardelenler ,yetiştirmekteve yeiştirecekte onlarda başka kardelenlere güç olacaktı ondan sonrası için o biliyorduki,bir gün veda ederse bu dünyaya ,onu sağnak sevgi yağmurları ve karla kaplı zirvelerdeki kardelenleri hiç unutmayacak,ve o hep bulutların üstünden sevgiyle bakacak bıraktığı geçmişine.

ve yeniden doğacak ,kardelenlerinde o küçük minik bahar kızı......!