Yıllandığın gözlerin, aynada ki aksinden alıyorum ilhamımı. Seni yaşamak için, bütünüyle ‘sen’ gerekmiyor bana. O kadar sen doluyum ki! Ellerim ‘sen’ dokunuyor, tenim ‘sen’ kokuyor artık. Bendeki ‘sen’ yetiyor, şiirler yazmama geceler boyu...

Şarkılar besliyorum gitar tellerinde. Her dokunduğum telde adın inliyor. Adın, adıma yakışık... İstemiyorum anmasınlar sensiz beni. Yetim bırakmasınlar adını susuz dudaklarda. Adın bir adım ötemde duruyor hala. Adın, adımlarımın esaretinde...

İnsan mutluluklarını daha zor yansıtıyor, dilsiz, solgun kağıtlara. Sevdamın en doğal hali, gözlerimde ki en anlamlı damla... Bir kanatlık beyhude ömürden, bin sevdalık coşkulu bir ömür yarattın.

Ne yazılarımda, ne şiirlerimde, ne şarkılarımda, ne de yaşanmışlıklarımızda bitirmeye kıyamıyorum seni. İşte bu yüzden dünyanın hiçbir ön görülebilir bahanesi, çekip kopartamayacak, ellerimden ellerini...

Alnında biriken terlerin her bir zerresinde bir kalp çarpıyor ve o çarpan her bir kalp için benden bir can gidiyor. Tek değişmez gerçeği var hayatın, bu mavi kadın seni seviyor...

Bir serçeyken konduğum dallar, şimdi bambaşka filizler vermiş, yazı selamlıyorlar. Beyhude kelebeğim; ne olur kal her iklimimde... Yıldızsız akşamlarıma düştün bir yaz ikindisi tüm usluluğun, gizeminle... Melekler gibiydin ve seni dileyebilmem için tek bir yıldız bile yoktu gökyüzünde. Yağmurlar toplamıştı, en parlak gök lambalarını. Beni yıldızın yaptın... Ve ben, aynalara bakarak, kendime diledim seni...

Sevgilim... Kaldırımlar kentin ağırlığını, sense yorgun gönlümün bahtiyarlığını kaldırıyorsun. Tut kopart kaderin çıkmaz inadını, tut sımsıkı ellerinden kadınını. Bir anı bir ömür yapalım bu aşkla, izin ver. Gözlerin, gözlerimde soluklansa,ömür biter....



Elif SEZGİN