0.7

Bir süre önünde oturduğu kitapları inceledi ________.
Onları nasılda büyük bir sevinçle alıp, özene bezene dizmişti yıkık dökük kitaplığın raflarına.
Aslında her şey bu örneğe benziyordu hayatlarında. Bir şeyi istersin, günü gelip sahip olursun sonrada yokmuş gibi davranırsın. Önemini mi yitirir, sıralamasını mı bilinmez.
Senindir ya artık önemi yoktur herhalde. Artık ne zaman istersen elinin altındadır nasılsa. Çok çok boş bir vaktin olursa alır okursun zaten. Mesela elektrikler kesilince, radyonun pili yoksa.
İçerde tartışacağın kimse kalmamışsa, odandaysan ya da evin herhangi bir ücra köşesinde. Gizli bir şeyleri düşleme bile keyfin yoksa.
Kar lapa lapa yağmıyorsa mesela. Ya da aksine güneş kavuruyorsa..
Gece nemliyse, nebilim uzanmış hayal kurmuyorsan…
Ondan bile sıkıldıysan yani.

- Neyse, dedi kendi kendine. Eleştirecek bir kendisi kalmıştı sanki.

Ne yazacağını düşündü bulamadı. Hayalde bitmişti sonunda, yazacakları da. Hatta düşünceleri bile bitmişti sanki isimsiz, cinsiyetsiz kahramanımızın.

- …hakkını verelim mi aşkın
Namusunu kurtaralım mı?...

Önünde çalan radyoya da kızmıştı. Ne biçin sözlerdi bunlar, kapattı birden. Tutup koltuğun üzerine fırlattı küçücük radyoyu.
Kalktı, camdan baktı. Daha iki gün önce içi kıpır kıpır olmamış mıydı bu şarkıyla.

- Anladım. Dedi. Niye bu kadar sinirlerim bozuk. Offf sıcakta da hiç çekilmiyor.

Gülümsedi, burnundan garip bir soluk vererek.

- Evet, hiç çekilmiyorum. Geçti tekrar oturdu. Karşısında ki rafta duran ufak

aynayı da itti. Sanki ona da kızmış gibi.

- Çekil şuradan. Aynadaki kendi suretiydi, ama ona bile tahammülü yoktu.

Kızgın, çatık kaşlarına.

Ensesinde topladığı ıslak saçlarına ve duşun hemen sonrasında üzerine bir şey geçirmesiyle sırtından akan sulara aldırmadan ve de en garibi ne yazacağını dahi bilemeden oturdu kağıdın kalemin başına. Sonunda gözüne çarpan tek şey elindeki kalemin üzerindeki yazı oldu.
‘0.7’

Salina
15temmuz’07-yarını
emrealtuğ-hakkınıverelimmiaşkın.