‘damlalar’dan’
dışarıda yağmur yağıyor. odamın camı ise tam da onların istikametinde kalıyor. ama sanki bir gariplik var damlaların hallerinde bugün. önceleri onları hep hızla çarptıkları yerde binlerce parçaya bölünür ve sonrada yer çekimine kapılıp yavaşça aşağıya süzülüp, yeniden hafifleyip de göğe yükselinceye kadar ki serüvenlerine başlarlar diye tanımlardım kendimce. hep öyle davranıralarken izlemiştim yada bu kadarcık değerler yüklemiştim belki de. iyide şuanda cama yapışan damlalar neden kaymıyor. ve neden birer mercek gibi karşımda yükselen binaları teker teker büyütüyorlar. bugün onların öyle bir görevleri var ki.. sanki beni gitgide boğuyorlar. sanki bugün sadece bunun için geldiler buraya. binalarla kuşatılmış gri bir istanbul akşamında her bir damlada ayrı bir çirkin yapı yükseliyor. dersin onların içinde inşa edilmişler. bu şehirde sadece damlalarda inşaat yapmaya yer kalmış. öyleyken hala nasıl oluyor da diğerleri camda yer bulabiliyorlar kendilerine. herhalde beni daha da dışarılara itmek için geliyorlar. bu şehir; o kadar büyük mü? ama yine de saf, duru bir görünümleri var. sanki hepsine birden uzaktan bakınca - karşı binadan görülme hoşnutsuzluğunu saymazsam- bir şey anlatmak istiyorlar. bana bir resim çiziyorlar. her birinde büyüttükleri her bir binanın her bir camının yalnızlığı, her bir bütünün gizli manevisini yansıtıyorlar, ve bana anlatabiliyorlar. ve gittikçe daha da yalnızlaşıyorlar. boğucu bir akşamında yine İstanbul’un. aynı ölmemek için - yada çökmemek. ne fark eder ki ikisi de aynı şey- her gün kaderine yenilmeden on üç milyon parazitiyle - sadece bir günlüğüne uğrayanları hariç- yaşayan fakir ama zengin bir istanbul semtinde olduğu gibi. ve o semtten bir güne daha nokta.
saı