Bir zamanlar bir yerde
ıssız bir çölün ortasında
sonbahar yaprakları dökülmeye başlamış birer birer
günün en rüzgarsız saatinde,
zevkle salına salına...
Yıldızlar parıldıyormuş güpegündüz
dansediyorlarmış gökyüzünde ışıl ışıl
anlayamıyorlarmış ama
ışıklarının niye titrediğini,
umursamıyorlarmış yine de...
Bülbüller ötüyormuş neşeyle
çöl dikenlerinin üstüne tünemiş...
Ulu çamlar şarkı söylüyorlarmış hep bir ağızdan, bağıra bağıra
övülüyormuş çölün sessizliği
martılar süzülüyorlarmış nedensiz,
güller ,sümbüller yağıyormuş çölün ortasına,
aşka geliyormuş gözler gürül gürül çağlayanlarla !!
Ansızın,
bir kağıt buruşmuş...
Ve iki yağmur damlası, düşmüş çölün ortasına
hışımla kopmuş bir zelzele!!

Ardından,
ortalık yeniden sessizliğe büründüğünde
o ıslanmış bir tutam çöl kumundan
titreyerek yeşerivermiş bir çöl çiçeği...
Ve o an,
heyecanla kopan bir rüzgar,
okşamış tutkuyla, körpe çiçeğin yapraklarını
ve bir el,
yeni doğan umuduyla
uzanmış yeniden kalemine...