Bir şiir okudum az evvel:
Ne mi demiş şair?

‘’İnsan kaç kere ölür?’’

Ölümden bahsetmek istemiyorum bu gece bilakis yaşamakla ve yeniden doğmakla ilintiliyim hem sadece bu güne mahsus da değil; bir ömür defalarca doğdum madem külümden…

Neler demiyor ki insanlar, hani yüreğime serdiğim sardığım sarmaladığım üstelik sadece yakınlarım da değil yabancı insanlara bile samimiyetle tevazu ile yaklaşıp da kucakladığım…

Ah, be şair, nereden başlasam ki ya da boş ver, gitsin bu sefer sadece kendim için doğup kendim için yaşayacağım.

Kerelere mahsus ne çok kaza namazı kıldım ama kazalardan da korudu Rabbim hele ki anne duası aldığım bir ömrü hele ki şu geçen zor dört seneyi de işin içine kattım mı…

Başıma ne geldiyse hep de sevgimden ve iyi niyetimden ve insanlığımdan geldi pek çok kere ve ben ne işkillendim beşerden ne de şüphe ettim:

Ola ki şüphe etsin insan, ne sıfatlarla damgalıyorlar.

Ya da tam tersi: açtın mı yüreğini eyvahlar olsun, şair.

Demişin ki kaç kere ölür insan…

Diyorum ki kaç kere de doğar?

Duygular misal, radar misali tarayan evreni ve mantık: duygularla kapışan insanı zora sokan.

Mizacında azıcık da kırılganlık varsa eyvahlar olsun bir kez daha ve biliyorum ki: bunun adını değişik değişik koymaktalar.

Kızgın değilim öfkeli hiç değil aslında kabaran taşan yüreğim bin parça ve kimse beni bin parçaya b/ölen ve işte aştım ben her şeyi ama her şeyi çünkü ben, insanlığımla zirveye konmak adına veriyorum mücadelemi ve de savaşımı ve yenik düşmemeye de kararlıyım bu sefer çünkü maneviyatımla ve haklılığımla yürüyorum yolumda varsın ket vursunlar, engel koysunlar asla muhatabım değildir zalim ve tayfası elbet aklımla ve kararlılığımla doğacak güneşi bekliyorum.

Sevmekten kim usanır?

Bu şarkıda kendimi bulduğum kadar da hayatta hep kaybettim insanların nezdinde çünkü dünya malına tamah etmedim elbet paramı da çarçur etmedim bakmayın hani, param dediğime sonuçta kısıtlı bir meblağ ama insan yetinmeyi bildi mi başkalarına da tamah etmedi mi hele ki şükredince bereketi oluyor inanın, her kuruşun.

Duygularım duruldu ve anneciğimin vefatının üstünden az bir süre geçti ve onu öylesine özlüyorum ki ama biliyorum ki şimdi hayatta olsaydı, başıma gelenlerden bir kere daha kahrından ölürdü.

Onu özlediğim kadar dua ettiğim ve de ona verdiğim sözlerin bir bir arkasında olduğum çok kesin ve bana güç veren.

Bu sefer öylesine doğacağım ki yeniden ve de son kereye mahsus asla da batmayacağım pişekar güneş gibi.

Benim ışığım bana yeter yeter ki Rabbim bana güç versin.

Şiir yazmak için oturmuştum klavyenin başına ve bu yazım çıktı meydana hiç fark etmeden yazdığım çünkü şiirler de kesmiyor beni artık ve yazamadığım son bir senenin ardında kalemim yeniden dile geldiği için mutluyum: mutluyum, dedim de yoksa hata mı yapıyorum annemin gidişinin ardından bu kadarcık süre geçmesine rağmen?

Elbette içim yanıyor canım acıyor ama canımı yakanlara asla taviz vermeyeceğim ve annemin ettiği dualardır beni ayakta tutan çünkü ben asla içimi bozmadım bozmayacağım da.

Yeniden doğuşumu müjdeliyorum işte defalarca ölmüş olsam da çünkü ben insanım çünkü buna hakkım var çünkü tek yanlışım yok insanları sevip onlara inanmaktan başka…