Geçmiş zamanlarda insanların yoğun olarak yaşadığı büyük bir şehirde ve o şehrin taş döşeli sokakları, minarelerinin gölgeleri gökyüzünün ucuna kadar uzanan bir yerde, adaletiyle meşhur bir kadı yaşarmış. Hem orada yaşayan hemde konuya vakıf olan uzak insanlar ona son derece derin ve içten samimi bir saygı beslerlermiş, çünkü bilirler ve işitirlerdi ki her ne şekilde ve nerede olursa olsun kararlarını her ne zaman verirse versin her daim hakkın ve haklının yanında olmuştur hiç bir zaman makama, mevkiye yada güce göre hareket etmemiştir. Çünkü o çok iyi biliyordu ki adalet mülkün temeliydi ve mülkün temeli sağlam olmazsa onun üstüne hiç bir şeyin inşa edilemeyeceğini de çok iyi bilirdi. Fakat merak edenler konuya vakıf olanlar ona sıkça gördükleri yerlerde olsun görevli bulunduğu yerde onu ziyaret edenler olsun sürekli benzer sorular sorarlardı, Yine bir gün odasında otururken ziyaretine gelenlerin sorularını dinliyordu ve sorular genellikle aynı temel üzerine oturmaktaydı.
“Efendim, siz baktığınız bütün kararlarınızda nasıl bu kadar doğru ve isabetli kararlar alabiliyorsunuz.”
Kadı efendi sustu ve sadece her sorulan soruyu dikkatle dinledi oldukça sakin ve bir o kadar da alçak gönüllülükle gülümseyerek, ağır ağır ve ölçülü bir sesle cevap verirdi.
Aslına bakarsanız ben hiç hüküm vermem çünkü hükmü genellikle ve bizzat hakikatin kendisi verir. Ben yalnızca elimden geldiğince onun önündeki sutrenin kaldırılmasını sağlarım ki benim yapabileceğimin hepsi o kadar.
Birden bire tantana ve kargaşayla kapısı çalındı ve içeriye iki adam girdi, girdiler ama adamlar, öfke ve kinle birbirine bakıyor, gözlerini birbiri üzerine çeviriyordu haliyle bunlardan biri haklıydı, diğeri ise kelimelerle kendini haklı göstermeye çalışıyordu haklı olan kimdi haksız olan kim. Genellikle haksız olanın sözleri daha gösterişli, uzun ve daha ikna ediciydi, fakat kalbindeki boşluk, her cümlesinde net bir şekilde kendini gösteriyordu.
Kadı efendi sessizce onları izledi, ardından derin bir nefes aldı ve ağır bir sessizlikle konuştu.
“Sözün uzunluğu haklılığı göstermez. Hakikatin sesi, suskunun içinden yükselir. Ve bazen, en az konuşan, en doğru olandır.”
O anda odada bir durgunluk çöktü. Halk, kadının sözlerinde bir sır olduğunu hissetti. Adalet, yalnızca dışa vurulan kelimelerde değil, niyette, vicdanda ve kalpte gizliydi. Hakikate yakın olanın dili yalın, sözleri ölçülü olur, fakat yüreği, her zaman gerçeği fısıldar.
Böylece halk, kadının kararlarının yalnızca doğru olmadığını, aynı zamanda insan ruhunun derinliklerinden yükselen hakikati ortaya çıkardığını anladı. O günden sonra artık hiç kimse bir hükmü yalnızca sözlerin uzunluğuyla ya da gösterişiyle değerlendirmedi. Çünkü artık herkes çok biliyordu ki, gerçekler çoğu zaman sessizliğin içinde konuşur.
*
Mehmet Demir
211221