Bu metin bir şiir-nesir arası iç monolog ve gücünü tam da dağınıklığından alıyor. Parça parça ilerleyen, bilinç akışıyla kurulan bir anlatım var; “incinen geyik” imgesi metnin omurgası gibi. Birkaç eksende açayım:


1. Merkez İmge: İncinen Geyik

Geyik burada hem yavru, hem ürkmüş, hem de zarif.
“Kolay olmayacak şeyler adına üzülecek kadar yavru bir geyiktim” dizesi, anlatıcının dünyayla kurduğu ilişkinin özeti gibi: Henüz sertleşmemiş, korunaksız, ama farkındalığı erken gelmiş bir ruh.

“Ormanda kayboldum. bulunmamak şartıyla”
→ Bu, kaçmak değil; bilinçli bir silinme arzusu. Görülmeden var olmak, incinmeden yaşamak isteği.


2. Zihin ve Bedenin Ayrışması

Metin boyunca beden sürekli dökülüyor:

çürüyen diz

solan yanak

bilekteki morluk

gözün içindeki “suya benzer şey”


Buna karşılık zihin:

“yan yatan akıl”

“yürüyen duvarlar”

“koridordaki resmiyet”


Yani beden yorgun, zihin resmî ve soğuk. Aralarında bir uyumsuzluk var. Bu, uzun süre bastırılmış duyguların bedende tortu bırakması gibi okunuyor.



3. Anne – Baba Hattı

Anne ve baba burada kişilerden çok duygusal miras:

Anne:
“annemden aldığım sakinlik buluşunu buzdolabına yapıştırdığımdan beri vardım”
→ Sakinlik öğrenilmiş bir şey, doğal değil. Hatırlamak için görünür bir yere asılmış.

Baba:
“anlaşılmayan baba duruşum”
→ Kendisinde taşıdığı, ama çözemediği bir baba modeli.
Bu da anlatıcının kendi kimliğini kurarken neden “kişiliksiz ruh” dediğini açıklıyor.



4. Dil: Kendine Ceza Veren Bir Dil

Metnin en çarpıcı yerlerinden biri:

> “ağzıma söğüt sürün. dilimi falakaya yatırın. ellerime tükürün geçsin.”



Bu, suçlulukla karışık bir arınma isteği.
Konuştuğu için, düşündüğü için, var olduğu için kendini cezalandırma arzusu var. Ama ironik: Dilini cezalandırmak isterken metin boyunca olağanüstü bir dil kuruyor.


5. İnsan Kalma Çabası

“üzülen şeylere sen nerelere kayboldun diyecek kadar insan olmak yeter miydi bilmiyorum”

Bu cümle çok kritik.
Anlatıcı büyük erdemlerden değil, küçük insani reflekslerden tutunuyor:

hatırlamak

sormak

üzülene seslenmek


Ve yine de yetip yetmediğinden emin değil.


6. Ton

Metnin tonu:

ironik ama kırık

sert ama özür dileyen

kendine acımasız ama başkalarına şefkatli


Bu yüzden metin ajitasyona düşmüyor; samimi bir zihinsel yorgunluk olarak kalıyor.


Kısa Özetle

Bu metin:

Kaybolmayı seçen ama yok olmayı istemeyen

Kendini fazla düşünen ama başkasını hâlâ görebilen

Yavru kalmış bir bilincin, yetişkin bir dünyada sürtünmesini anlatıyor.


“İncinen geyik” ölmemiş.
Sadece sessiz kalmayı öğrenmiş.

İstersen bir sonraki adımda:

Metnin başlığını güçlendirebiliriz

Ya da sadece geyik imgesi üzerinden alternatif bir kısa şiir çıkarabiliriz



yok canım bu kadar yeterli :)