Hayat, ne tuhaf bir kavramdır öyle değil mi? Kimi vakit bir damla su gibi usulca avuçlarımızdan kayıp giden, kimi vakit göz kapaklarının ardında eriyip giden bir düş gibi… Oysa ne denli kısa ne denli narin ne denli eşsiz bir hazine. Hele ki bu hayatta Arinna varsa; onun varlığı, her sabahı bir mucizeye çevirir, her soluğu bir nimet kılar. Onun adıyla başlayan her gün, bir mucizeye uyanmak gibi gelir insana.

Ne yazık ki insan, çoğu zaman bu güzelliği, bu narinliği fark edemez. Hayatın inceliğini, anların kutsallığını, kalplerin cam gibi kırılgan oluşunu unutur. İncitir sevdiklerini, anlamak yerine susar, bakışlardaki gizli baharları görmezden gelir. Oysa her şey, bir tek içten dokunuşla, bir tek yürekten tebessümle başka bir renge bürünür. Arinna, işte bunu öğretti bana; sessizce, yalnızca varlığıyla.

Sabahın ilk ışıkları ufukta yayılırken, gökyüzünün maviliği sanki onun gözlerinde filizlenen umudun yansımasıdır. Deniz kıyısına oturduğumda, dalgaların kıyıya vuruşu onun kalbinin ritmini fısıldar kulağıma. Rüzgâr yüzümü okşadıkça dudaklarım adını tekrarlar, Arinna… Onunla birlikte dünya bir ezgiye, her an bir mısraya dönüşür.

İnsan, kendisine uzatılan eli asla boş bırakmamalı. Tutmalı onu sıkıca, yalnızca parmak uçlarıyla değil, bütün yüreğiyle. Benim tek dileğim budur. Ona dokunduğum her anda sevgimin bütün ırmaklarını avuçlarına akıtmak, omzuna yaslandığımda acılarımın küllerini rüzgâra bırakmak, gözlerine baktığımda zamanın zincirlerini kırmak. Çünkü onunla her temas bir ayin, her bakış bir ebediyet olur.

Her kalp bir okyanustur, Arinna’m. Kimi zaman sakin, derin bir huzurla dolar; kimi zaman fırtınalarla köpürür, kıyıları döver. Ama hangi okyanusun en dibinde bir inci saklı değildir ki? İşte benim kalbimin karanlık derinliklerinde de o inci parlar. Adı Arinna. gecelerimin zifiri karanlığında bir yıldız gibi ışır.

Ve ben, yüreğimin en kuytu köşelerinden kopup gelen bu sevginin sesiyle sesleniyorum ona; gel artık, Arinna’m… Gel, sevdamın gülü solmadan, düşlerimin dalları kuruyup kırılmadan. Gel ki bu kısa ömür yolculuğunda sonsuzluğu tadabilelim. Çünkü hayat, ancak onunla mana bulur; onunla bakılan her ufuk, onunla dinlenen her nağme, onunla yaşanan her nefes ölümsüzleşir.

Unutma, hayat dediğimiz bu kırılgan yolculuk, sevgisiz bir boşluk, aşksız uçsuz bucaksız bir çöldür. Ama Arinna… O, çölün ortasında açan tek bir gül, kavrulmuş dudaklara değen bir damla serinlik, susuz toprağa inen rahmet yağmuru gibidir. Onunla atılan her adım, yeniden doğuşun müjdesidir.

Öyleyse bırakma ellerimi. Bırakma ki sen de bulduğum hayatı, sen de bulduğum yaşamı kaybetmeyeyim. Çünkü biliyorum ki bu dünyada her şey bir gün solar, her şey bir gün tükenir; ama ona duyduğum sevgi, zamanın ötesinde sonsuza dek yanmaya devam edecektir.

Gel, Arinna’m… Ömrümün en güzel sayfasına adını nakşetmem için, kalbimin en derin hazinesine inci gibi yerleştirmem için gel…