Hayat bazen insanın omzuna öyle görünmez ağırlıklar koyar ki, hangisi daha zor gelir bilemezsin…
Yaşadıkların mı daha yorucu, yoksa yaşayacaklarının bilinmezliği mi daha ürpertici?
İşte bu ikilemin tam ortasında, insanın içini sessizce kemiren bir gerçeklik vardır:
Hayat, seni çoğu zaman kendi düşüncelerinle terbiye eder.

Geçmiş, her kapısını açtığında yüzüne hesap soran bir misafir gibidir.
Düşürdüğün adımlar, sustuğun sözler, yanlış kişilere açtığın kapılar…
Hepsi birer gölge gibi ardında dolaşır.
Bir anlık cesaretsizliğin, bir cümlenin eksikliği, bir bakışın kırgınlığı yıllar sonra bile kalbinde titrek bir iz bırakır.
Geçmiş, sana defalarca anlattığın o hikâyeleri her gece yeniden okutmak ister,
çünkü içinde hâlâ tamamlanmamış bir cümle, kapanmamış bir sayfa, konuşulamamış bir acı vardır.

Gelecek ise bambaşka bir yüz taşır.
Karanlık bir koridor gibi…
Işığın ucunu görsen bile o ışığın sana mı ait olduğunu, yoksa başkasının yanılgısı mı olduğunu bilemezsin.
Adım atmayı istersin, ama zihnin her ihtimali önüne koyar:
“Ya yine hata yaparsan?”
“Ya emeklerin boşa giderse?”
“Ya bir kez daha incinirsen?”
Böylece gelecek, daha yaşanmadan ağırlaşır;
daha gelmeden kalbini sıkıştırır.

Aslında geçmiş de gelecek de farklı anlamlar taşır,
ama içinden çıkan yansımalar hep aynıdır:
Ya bir acı bırakır sana ya da tatlı bir nefes…
Ve insan, çoğu zaman hangisini hak ettiğini bile bilemez.

Hayat böyledir işte…
İnsanı kendi iç sesine doğru iter,
kendi karanlığında kendi ışığını aratır.
Belki de en ağır anlam burada saklıdır:
İnsan, yaşadıklarıyla değil, onlara yüklediği anlamlarla yorulur.
Ve her anlam, içinde taşıdığın gizli bir ağırlıktır.
Bazen bir özlem,
bazen bir pişmanlık,
bazen de hiç beklemediğin bir anda elini sıkıca tutan o incecik umut…

Sonunda anlarsın ki;
geçmiş senden bir şeyler alır, gelecek senden bir şeyler ister.
Ama ikisinin arasında duran sen,
hep biraz eksik, hep biraz fazlasın.
Kendini tam da bu yüzden en çok düşünürken bulursun:
Hayatın yükü değil, ona verdiğin değer ağırdır.
Düşündürücü olan da tam budur.
Sonuç olarak,
“En ağır yük, insanın kendi içinden taşıdığıdır.”