Bir Daha mı?

Asla.Bu nasıl bir aşk,
nasıl bir sevgi bu?
Sadece bir hayaldi,
boş bir hayal.
Boş ver, unut gitsin…Böyle durumlarda insan kendini “sürgün” gibi hissediyor.
Öyle uzaksın ki bana… O kadar uzağım ki sana.
Ormanlar kadar kalabalık; dağ başında bir çınar kadar yalnızım şimdi.
Sen bunu anlayabiliyor musun?
Hiç sanmıyorum.Sana bir şey söyleyeyim mi?
İnsan yalnızlığıyla yaşarken aynı anda çok şeyi hatırlıyor;
pek çok şey de anlamını yitiriyor.
Bir doyumsuzluk, bir hoşnutsuzluk sarıyor içini. Dönüyorum kendime, dalıyorum geçmişime.
Ne kaldı benden geriye? Aranıyorum.
Kızıyorum, bağırıyorum, çığlık atıyorum; yetmedi, küfürler savuruyorum bir ağız dolusu.
Her şeyden sıkılıyorum, her şey beni sıkıyor, rahatsız ediyor artık. Geriye dönüp bakıyorum; şaşkınlıkla karışık tebrik ediyorum kendimi.
O kadar çok şey düşünmüşüm ki bu kısa aralıkta…
Bunca şeyi hangi ara düşünmüşüm diye hayret ediyorum. Gülüyorum sonra, kendi kendime konuşuyorum:
“Zaten başka şansım mı var? Zamandan bol neyim var ki benim…”Ama itiraf edeyim:
Mutsuz değilim eskisi kadar.
Hayıflanmıyorum.
Arada dilime küfürler gelse de onlara mesafe koydum artık, epey uzak ara. Kendime daha çok saygı duyuyorum. Diyorum ki:
“Huzur çok yakınında değil belki, ama çok uzaklarda da değil.” İçim sıkılmıyor artık.
O yutkunmalarım azaldı.
Hani gözyaşlarım göz kapaklarımın altına gelip orada buharlaşıyordu ya…
Artık buharlaşmıyor, akıyorlar yanaklarımdan.
Hem eskisi kadar yakmıyorlar yanaklarımı. Sence bu iyiye işaret değil mi?
Ben iyiye yoruyorum, gülüyorum;
yorgun bakışlarımı kovalayamasam da.
Gözlerim hâlâ bir şeyleri arıyor olsa da
açlık hissetmiyorlar eskisi gibi.
Bu en güzeli işte.İşte ben bunu sana anlatmaya çalışıyorum.
Anlatabiliyor muyum? Bilmiyorum…Bak, seni beklerken ne çok şey düşünüp yazmışım.
Bol zaman buna deniyor demek ki.
Artık böyle zamanları bulabiliyorum, yeter ki isteyeyim.Ben hâlâ gülümsüyorsam,
hâlâ bir şeyler yazabiliyorsam…
bende hâlâ umut var demektir,
öyle değil mi?Hadi,
beni tebrik et.Gündüz Yavuz
(10 Aralık 2025 – akşamüstü)